Robo Sapiens Japanicus: Roboty, płeć, rodzina i naród japoński

Opinie czytelników

Książka stanowi poważną analizę japońskiej polityki i robotyki, unikając powierzchownych tropów kulturowych i angażując się w głębsze tematy polityczne. Podkreśla, w jaki sposób roboty są zintegrowane z dynamiką społeczną i płciową w Japonii, oferując jednocześnie krytyczny wgląd w implikacje tej integracji dla grup marginalizowanych. Ogólnie rzecz biorąc, autor przedstawia zniuansowaną perspektywę, która jest zarówno prowokująca do myślenia, jak i niepokojąca.

⬤ Oferuje poważne spojrzenie na japońską politykę i robotykę.
⬤ Unika stereotypowych kulturowych reprezentacji Japonii.
⬤ Angażuje się w ważne tematy ról płciowych i polityki.
⬤ Zapewnia krytyczny wgląd w implikacje społeczne i marginalizowane grupy.
⬤ Napisana w sposób, który wciąga i prowokuje do myślenia.

⬤ Skupia się głównie na robotach humanoidalnych, brakuje w nim dyskusji na temat robotów przemysłowych.
⬤ Przedstawia nieco ponure spojrzenie na przyszłość i kwestie społeczne w Japonii.
⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać jej akademickie podejście za mniej przystępne.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Robo Sapiens Japanicus: Robots, Gender, Family, and the Japanese Nation

Zawartość książki:

Japonia jest prawdopodobnie pierwszym społeczeństwem postindustrialnym, które przyjęło perspektywę koegzystencji ludzi i robotów. W ciągu ostatniej dekady japońskie humanoidalne roboty zaprojektowane do użytku w domach, szpitalach, biurach i szkołach stały się popularne w mediach masowych i społecznościowych na całym świecie.

W Robo sapiens japanicus Jennifer Robertson krytycznym okiem spogląda na komunikaty prasowe i filmy public relations, które błędnie przedstawiają roboty jako tak wszechstronne i zwinne, jak ich odpowiedniki z science fiction. Będąc etnografią i socjokulturową historią rządowego i akademickiego dyskursu na temat relacji człowiek-robot w Japonii, książka ta bada, w jaki sposób rzeczywiste roboty - humanoidy, androidy i animaloidy - są „wyobrażane” w sposób, który wzmacnia konwencjonalny system płci i polityczno-ekonomiczne status quo.

Co więcej, Robertson analizuje pojęcie ludzkiej wyjątkowości, rozważając, czy „prawa obywatelskie” powinny zostać przyznane robotom. Podobnie zestawia sposób, w jaki roboty i zrobotyzowane egzoszkielety wzmacniają koncepcję „normalnego” ciała, z dekonstrukcją często przywoływanej teorii Doliny Niesamowitości.