Robię wszystko, co mi każą

Opinie czytelników

Książka jest głębokim i emocjonalnym zbiorem poezji, który łączy surową introspekcję z zewnętrznymi obserwacjami, prezentując unikalny styl narracji, który jest czasami rytmiczny i chaotyczny. Poezja porusza tematy śmiertelności, głębi emocjonalnej i współczesnych kwestii, takich jak pandemia COVID-19, przy czym niektóre utwory są bardziej przystępne niż inne.

Pisarstwo jest opisywane jako potężne, nawiedzające i eleganckie. Talent autora jest chwalony, a książka jest uważana za niezbędną dla tych, którzy mają do czynienia z głębokimi emocjami. Zawiera innowacyjną grę słów i surrealistyczne podejście, które przemawia do entuzjastów literatury. Czytelnicy doceniają połączenie introspekcji z przejmującą obserwacją.

Niektóre wiersze mogą wydawać się surrealistyczne i mogą stanowić wyzwanie dla czytelników, którzy nie są dobrze zorientowani w literackich odniesieniach. Eksperymentalna natura poezji i niektóre niejednoznaczne frazy mogą zmylić niektórych czytelników, utrudniając im uchwycenie głębszych znaczeń.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

I Do Everything I'm Told

Zawartość książki:

TIME najlepszą książką 2023 roku.

„Poruszająca.... nieodparta.... Przekształca wiersz w multiwersum. „-The New Yorker.

Niespokojna, sprzeczna i dowcipna książka Megan Fernandes I Do Everything I'm Told bada nieposłuszeństwo i uwielbienie, tęsknotę i zaborczość oraz noce wędrówek po miastach. Jej wiersze obejmują tysiące mil, jako mistrzowska korona sonetów zaczyna się w Szanghaju, a następnie przenosi się przez Brooklyn, Los Angeles, Lizbonę, Palermo, Paryż i Filadelfię - z osobą mówiącą, która podróżuje solo, przygody z nieznajomymi, zmaga się z parametrami seksualności i spekuluje na temat pożądania.

W czterech częściach wiersze poruszają się po terenie queerowych, normatywnych i niejednoznacznych intymności ze szczerą inteligencją: „Czasami lepiej być nieczytelnym. Wtedy nie mogą tobą rządzić”. „Nieznajomi, przodkowie, księża, duchy, wewnętrzne dziecko, siostry, niedopasowane szopy, Rimbaud i Rilke zaludniają strony. Ukochani są nienazwani, a niezrealizowane pragnienia są opłakiwane jako rzeczywiste straty. Wiersze są zakorzenione w prawdziwych miastach, ale także w surrealistycznej przeszłości lub niemożliwej przyszłości, w banalnych historiach miłosnych, które stały się dziwne, w zwykłych rutynowych czynnościach, które stały się boskie, oraz w samym kosmosie, siedząc na pierścieniach Saturna i spoglądając na Ziemię. Kiedy coś idzie nie tak, Fernandes traktuje stratę ze świętym brakiem szacunku: „Sprzeczności są znakiem, że pochodzimy od Boga. Upadamy. Nie zawsze możemy zapytać dlaczego. „.