Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „After the Flood” autorstwa Roberta Polidori oddaje niszczycielskie skutki huraganu Katrina poprzez obszerną kolekcję mocnych i szczegółowych fotografii. Recenzenci chwalą jej wartość artystyczną i emocjonalny wpływ, podkreślając zdolność Polidoriego do przekazywania piękna i tragedii poprzez swoje zdjęcia. Istnieją obawy dotyczące jakości reprodukcji obrazów, które zdaniem niektórych umniejszają ogólne wrażenia. Książka jest ważnym dziełem zarówno dla miłośników sztuki, jak i osób zaznajomionych z Nowym Orleanem.
Zalety:⬤ Mocne i poruszające obrazy, które opowiadają historię dewastacji.
⬤ Szczegółowe i piękne fotografie, które wywołują silne emocje.
⬤ Spójność tematyczna i efektywny układ zdjęć.
⬤ Kunszt w uchwyceniu ciszy i następstw katastrofy.
⬤ Duży, imponujący format nadający się na stolik kawowy.
⬤ Inspiracja dla osób zainteresowanych fotografią i sztuką.
Wady:⬤ Słaba jakość reprodukcji, z dużymi punktami litograficznymi wpływającymi na ostrość i rozdzielczość.
⬤ Brak podpisów, przez co widzowie muszą interpretować obrazy bez kontekstu.
⬤ Niektóre recenzje wspominają o nadmiarowości prezentowanych obrazów.
⬤ Wysoki koszt i duża waga sprawiają, że jest mniej dostępny dla szerszej publiczności.
(na podstawie 20 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Robert Polidori: After the Flood
Zawartość książki:
Pod koniec września 2005 roku Robert Polidori udał się do Nowego Orleanu, aby zarejestrować zniszczenia spowodowane przez huragan Katrina i przerwane wały przeciwpowodziowe. Ulice były opustoszałe, a bez elektryczności panowała niesamowita ciemność.
Następnego dnia zaczął fotografować dom po domu: „Wszystkie miejsca, do których wchodziłem, miały otwarte drzwi. Zostały otwarte przez coś, co zbiorczo nazywam armią, składającą się z 20 funkcjonariuszy Gwardii Narodowej z New Hampshire, 15 policjantów z Minneapolis, 20 strażaków z Nowego Jorku...”. Myślę, że w połowie lub jednej trzeciej z nich, do których wszedłem, lokatorzy byli tam wcześniej.
Niektórzy z nich pozostawili po sobie pamiątki przypominające pogrzeb. Być może zaraz po ustąpieniu wód mieli okazję po prostu wrócić do swojego miejsca i po prostu zobaczyć i zdać sobie sprawę, że nie ma nic wartego ratowania „.
Pośród tego wszystkiego Polidori znalazł coś wartego ocalenia, stworzył pamiątki dla tych, którzy nie mogli wrócić, dokumentując paradoksalnie piękne wraki. Mówiąc klasycznie, znalazł ruiny.
Opuszczone domy, które zarejestrował, były nadal zalane wodą, gdy wszedł do środka i gdy nauczył się (metodą prób i błędów, proces obejmujący znalezienie martwego ciała) języka znaków i kodów, w których ratownicy pomalowali sprayem bocznicę każdego domu. Powstałe w ten sposób fotografie postrzega jako pracę psychologicznego świadka, mapującego życie nieobecnych i zmarłych poprzez to, co pozostało z ich dobytku i domów.
