Robert E. Peary - Biegun północny: Jego odkrycie w 1909 roku pod auspicjami Peary Arctic Club

Opinie czytelników

Książka „The North Pole” opowiada o wyprawach Roberta E. Peary'ego i jego kontrowersyjnym twierdzeniu o dotarciu do bieguna północnego. Oferuje wgląd w wyzwania związane z eksploracją polarną, znaczenie wiedzy Inuitów i determinację Peary'ego. Niektóre wydania są jednak krytykowane za słabe formatowanie i brak oryginalnej treści.

⬤ Porywająca narracja i wciągający kontekst historyczny
⬤ zapewnia szczegółowy wgląd w doświadczenia i metodologie Peary'ego
⬤ podkreśla znaczenie wkładu Inuitów w wyprawę
⬤ inspiruje czytelników prawdziwymi historiami przygodowymi.

⬤ Niektóre wydania są źle sformatowane i nie zawierają oryginalnego tekstu lub obrazów
⬤ istnieją skargi, że określone wydania są fałszywe lub niskiej jakości
⬤ kontrowersje dotyczące roszczeń Peary'ego i jego metod nawigacji budzą wątpliwości.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Robert E. Peary - The North Pole: Its Discovery in 1909 under the auspices of the Peary Arctic Club

Zawartość książki:

Robert Edwin Peary, Sr. urodził się 6 maja 1856 roku w Cresson w Pensylwanii. Przedwczesna śmierć ojca, gdy Peary miał 3 lata, spowodowała, że wraz z matką przeniósł się do Portland w stanie Maine. Jego edukacja odbywała się w Bowdon College, który ukończył w 1877 roku z tytułem inżyniera budownictwa lądowego. Dla Peary'ego jego nadrzędną ambicją stał się biegun północny. Było to marzenie, które miało obsesję na punkcie wielu innych osób. Jego pierwszą próbą eksploracji była Grenlandia w 1886 roku. Udało mu się pokonać zaledwie 100 mil, zanim zawrócił. W 1891 roku złamał nogę, ale rekonwalescencja pozwoliła mu lepiej określić, jak osiągnąć swoje ambicje. Inuickie techniki przetrwania były teraz badane, co dało mu cenny wgląd. Do 1892 roku ustalił, że Grenlandia jest wyspą. Podczas wyprawy w latach 1898-1902 twierdził, że w 1899 roku wizualnie odkrył "Jesup Land" na zachód od Ellesmere. Peary osiągnął również "najdalszą północ" dla półkuli zachodniej w 1902 r. na północ od kanadyjskiej wyspy Ellesmere. Kolejna wyprawa Peary'ego została wsparta darowizną w wysokości 50 000 dolarów. Peary przeznaczył te pieniądze na nowy statek. SS Roosevelt przedarł się przez lód między Grenlandią a wyspą Ellesmere, ustanawiając amerykańską półkulę "najdalej na północ statkiem". Wyprawa psich zaprzęgów "Peary System" z 1906 roku na biegun przez wzburzony lód morski Oceanu Arktycznego rozpoczęła się od północnego krańca Ellesmere na 83 szerokości geograficznej północnej. Psy pokonywały niecałe 16 km dziennie, dopóki nie rozdzieliła ich burza.

Peary nie miał towarzysza wystarczająco wyszkolonego w nawigacji, który mógłby zweryfikować jego relację z tego punktu na północ. Z niewystarczającą ilością jedzenia i niepewnością, czy uda mu się pokonać lód dzielący go od lądu, wykonał najlepszy możliwy skok i ledwo uszedł z życiem z topniejącego lodu. 20 kwietnia znajdował się nie dalej niż 86 30' szerokości geograficznej północnej. Następnego dnia twierdził, że osiągnął rekord najdalszej północy na 87 06' i wrócił na 86 30' bez biwakowania, co oznaczało podróż o długości co najmniej 72 mil morskich (133 km) między noclegami, nawet zakładając bezpośrednią podróż bez objazdów. Nie ma wątpliwości, że choć Peary był bardzo uhonorowany za swoje wyprawy, to raczej mijał się z prawdą. Do ostatecznego ataku na biegun Peary i 23 ludzi, w tym Ross Gilmore Marvin, wyruszyli z Nowego Jorku 6 lipca 1908 roku na pokładzie S. S. Roosevelt pod dowództwem kapitana Roberta Bartletta. Zimowali w pobliżu przylądka Sheridan na wyspie Ellesmere, a z Ellesmere wyruszyli na biegun w dniach 28 lutego - 1 marca 1909 roku. Niniejsza książka opisuje tę próbę zdobycia bieguna północnego. Po tej próbie Peary został awansowany do stopnia kapitana marynarki wojennej 20 października 1910 roku.

Dzięki swojemu lobbingowi Peary został ostatecznie uznany przez Kongres za "zdobywcę" bieguna (a nie "odkrywcę" w uznaniu dla zwolenników Fredericka Cooka, który w 1908 roku zdobył biegun północny), Peary otrzymał podziękowania Kongresu specjalnym aktem z 3 marca 1911 roku. Specjalnym aktem Kongresu z 30 marca 1911 r. Peary został awansowany do stopnia kontradmirała w Korpusie Inżynierów Cywilnych Marynarki Wojennej z mocą wsteczną od 6 kwietnia 1909 r. i tego samego dnia przeszedł na emeryturę. Na początku 1916 roku Peary został przewodniczącym National Aerial Coast Patrol Commission. Opowiadała się ona za wykorzystaniem samolotów do wykrywania okrętów wojennych i podwodnych u wybrzeży USA. Peary wykorzystał swoją sławę do promowania wykorzystania lotnictwa wojskowego i morskiego, co bezpośrednio doprowadziło do utworzenia jednostek powietrznego patrolu przybrzeżnego Rezerwy Marynarki Wojennej podczas I wojny światowej. Pod koniec pierwszej wojny światowej Peary zaproponował system ośmiu tras poczty lotniczej, który stał się genezą systemu poczty lotniczej U.S. Postal Service. Admirał Robert Edwin Peary zmarł w Waszyngtonie 20 lutego 1920 roku. Został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington".