River Dream

Zawartość książki:

Nie jest to krytyka wierszy Jyotirmayee, które składają się na tę antologię. Podzielę się raczej z czytelnikami wrażeniami, jakie wywołały we mnie te wiersze. Czuję się skuszony, by najpierw powiedzieć kilka słów o dwóch wierszach: "Gopal" i "Victory", które przyciągnęły moją uwagę bardziej niż jakikolwiek inny wiersz w antologii. Spróbuję powiedzieć dlaczego.

"Gopal" opowiada o bezkompromisowej starej matce, którą syn zabiera na Kumbha Mela, nie na pielgrzymkę, ale skazuje ją na masowy tłum i ogłasza, że jest nie do odnalezienia i zagubiona. Jest świadoma intryg swojego syna i synowej, dla których jest teraz zbędnym ciężarem. Ale udaje się na Melę nie na pielgrzymkę, ponieważ pociesza się, że Najwyższy Gopal, Śri Kryszna, jest jej emocjonalnym i duchowym uzupełnieniem. Matka, jak zawsze, dzięki temu poświęceniu staje się olśniewająca i wszechobecna.

Świat oferuje alternatywy, których można się trzymać, nawet jeśli wydaje się być pustką, w której nie ma żadnych możliwości. To poczucie nadziei przenika większość jej wierszy w tej antologii. Udręka Jyotirmayee jest oczywista, gdy spektakl okrucieństwa, hipokryzji, oszustwa, gwałtu itp. pochłania wartości i blokuje drogę do sfery moralnej. Ta bosko ustanowiona Matka Ziemia jest poturbowana i okaleczona przez to zło, ale ostatecznie to zło, mrok i frustracja zostaną rozproszone przez cudowny flet przynoszący duszy błogość i ekstazę. Ta nadzieja, powtarzam, odbija się echem w kilku wierszach; jest koniec obecnego tunelu; zawsze jest obietnica zielonego terytorium; ptaki ćwierkają w radosnym porzuceniu; pszczoły zbierają miód, a przede wszystkim rozpraszająca mrok melodia fletu Śri Kryszny, który jest wyobrażany jako ostateczny zbawiciel. Jej przekonanie jest zakorzenione w indyjskiej filozofii cyklicznego porządku czasu, o czym wspomina w wierszu "Rzeka".

Drugi wiersz, który mam na myśli, to "Zwycięstwo". Nasiono przypadkowo upuszczone w niegościnnym miejscu kiełkuje. Zielona łodyga z różowym kwiatem symbolizuje wieczny przepływ życia. Nie bojąc się nieprzyjaznych warunków, roślina w rzeczywistości rejestruje zwycięstwo życia. Powtarza to pogląd poety, że ten świat jest boską domeną, w której dobro zwycięży.

Niektóre wiersze są medytacją poetki, która prowadzi życie w przymusowej kwarantannie z powodu Covid-19. Na jednym końcu takie życie jest skontrastowane ze swobodnym ruchem motyli. Z powodu rozpaczy świat okazuje się bezbożny, pacjenci umierają w szpitalach objętych kwarantanną. Godność zwłok nie ma znaczenia, bo jest oddalona z powodu strachu przed pandemią.

Rozpacz i trudy wymuszone na człowieku przez tę śmiertelną epidemię są realne. Człowiek musi ją znosić, dopóki nie zostanie wyeliminowana. Z drugiej jednak strony, jak patrzy na to poeta, klątwa ta jest zjawiskiem przejściowym. W końcu życie zatriumfuje.

Oprócz niektórych z nich istnieją inne oparte na bieżących wydarzeniach, które mają konotacje narodowe, rasowe, ludzkie, a nawet feministyczne. Tragedia w Galwan Valley, zabójstwo George'a Floyda przez białą policję w Minneapolis, śmierć (nazwijmy to morderstwem) ciężarnej słonicy, która nastąpiła po śmiertelnych bombach podszywających się pod jedzenie i protest Kangany, że część jej domu została zburzona, stanowią przykład powyższych obserwacji. Zamiłowanie Jyotirmayee do mitów to kolejny aspekt tej antologii, który przykuwa uwagę czytelnika. Ganga, Mgła, a nawet Taapoi itp. są poetycko potraktowane w mitycznej perspektywie. Mit jako część dziedzictwa kulturowego nigdy nie jest przestarzały. Zachowuje swoją aktualność i wzbogaca myśli na przestrzeni wieków.

Poetyckie wypowiedzi są zróżnicowane, charakteryzują się prostotą i jasnością. Jyotirmayee unika intelektualizowania czy filozofowania w swoich wypowiedziach. Takie ostentacyjne ćwiczenie stworzyło wystarczająco dużo zamieszania w sferze współczesnej poezji i oddaliło poezję od czytelnika. Jej wiersz ujawnia się w sposób autonomiczny i bez wysiłku.

⬤ Ramachandra Behera.