Rewolucja francuska w konfrontacji z Piusem VI: Tom 1: Jego pisma do Ludwika XVI, francuskich kardynałów, biskupów, Zgromadzenia Narodowego i narodu francuskiego

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The French Revolution Confronts Pius VI: Volume 1: His Writings to Louis XVI, French Cardinals, Bishops, the National Assembly, and the People of Fran

Zawartość książki:

Pisma papieża Piusa VI, głowy Kościoła katolickiego w najbardziej destrukcyjnym okresie rewolucji francuskiej, zostały zebrane w dwóch tomach przez M. N. S. Guillona i opublikowane w 1798 i 1800 roku. Jednak podczas rewolucji, panowania Napoleona i różnych ruchów rewolucyjnych w XIX wieku podejmowano niezwykłe wysiłki, aby zniszczyć pisma krytykujące ideologię rewolucyjną. Wiele książek i traktatów, jeśli przetrwały rewolucję lub złupienie przez wojska Napoleona. Do dziś w Paryżu nie istnieje żadna publiczna kopia dzieła Guillona.

Teraz, po raz pierwszy w języku angielskim, dostępne są te prace zawierające listy, briefingi i inne pisma Piusa VI na temat rewolucji francuskiej. Tom I traktuje o pierwszym szoku rewolucji i wysiłkach papieża w 1790 i 1791 roku, aby przeciwstawić się Konstytucji Cywilnej Kleru (którą słynny rewolucjonista i sprytny dyplomata Talleyrand nazwał "największym błędem Zgromadzenia Narodowego"). Tom II zostanie opublikowany później i będzie dotyczył następstw Konstytucji Cywilnej aż do śmierci Piusa na wygnaniu.) Redaktor i tłumacz Jeffrey Langan przedstawia materiały prowadzące do i bezpośrednio związane z tymi dekretami, w których Zgromadzenie Narodowe próbowało ustanowić Kościół katolicki, który byłby całkowicie podporządkowany żądaniom Zgromadzenia. Tom I obejmuje również wysiłki Piusa, aby poradzić sobie z bezpośrednim następstwem konstytucji po jej wdrożeniu przez Zgromadzenie Narodowe, w tym jego encyklikę Quod Aliquantum.

Listy pokażą, w jaki sposób Pius zdecydował się sprzeciwić Konstytucji Cywilnej. Uczynił to nie poprzez kampanię publiczną, ponieważ nie miał rzeczywistej władzy doczesnej, aby przeciwstawić się przemocy, ale próbując osobiście współpracować z Ludwikiem XVI i różnymi arcybiskupami we Francji, aby wyartykułować, w jakich kwestiach mógł się zgodzić (kwestie dotyczące struktur politycznych Francji) i jakie były zasadnicze punkty, w których nie mógł się zgodzić (kwestie dotyczące organizacji diecezji i mianowania biskupów).

Od lat osiemdziesiątych XX wieku, wraz z pismami i szkołą, która rozwinęła się wokół Fran ois Fureta, a także Obywateli Simona Schamy, rozpoczęła się nowa debata na temat Rewolucji Francuskiej, przynosząc bardziej obiektywny opis rewolucji, który unika nadmiernie marksistowskiej soczewki i który ujawnia niektóre z jej wad i bardziej makabrycznych części - niszczenie i kradzież mienia kościelnego oraz sadystyczne metody torturowania i zabijania księży, zakonnic, arystokratów i współrewolucjonistów.

Analiza pism Piusa VI nie tylko pomoże uporządkować historię anglojęzycznym studentom rewolucji, ale także pomoże im lepiej zrozumieć zasady stosowane przez Kościół katolicki w obliczu chaotycznych zmian politycznych. Przekonają się, że Kościół ma pryncypialne podejście do rozróżniania, choć nie oddzielania, władzy Kościoła od władzy państwa. Przekonają się również, co dostrzegł również sam Talleyrand, że jednym z podstawowych elementów, które czynią Kościół Kościołem, jest prawo do mianowania biskupów i dyscyplinowania własnych biskupów. Sam Kościół uznaje, że nie może długo przetrwać bez tej zasady, która gwarantuje jego jedność.

Wysiłki Piusa VI były w stanie utrzymać Kościół katolicki w stanie nienaruszonym (choć mocno potłuczonym), dzięki czemu mógł on odbudować się i zbudować tętniące życiem życie w XIX-wiecznej Francji. (Dokonał tego w obliczu prestiżu Kościoła, który spadł do historycznych minimów.

Niektóre elity w Europie uważały, że nie będzie następcy Piusa i żartobliwie nazywały go "Piusem Ostatnim"). Rozpoczął on proces, który doprowadził do przywrócenia prestiżu papiestwa na całym świecie i zapoczątkował dwustuletni proces, który doprowadził do tego, że Kościół w końcu mógł wybierać biskupów bez ingerencji władz świeckich. Był to co najmniej tysiącletni problem w historii Kościoła. Do 1990 roku tylko dwa kraje na świecie, Chiny i Wietnam, ingerowały w znaczący sposób w proces wyboru biskupów przez Kościół.

Pontyfikat Piusa VI, zwłaszcza w latach rewolucji francuskiej, był punktem zwrotnym dla rewolucji francuskiej i interakcji między Kościołem a państwem w historii Zachodu. Wszyscy ludzie kochający wolność z radością przeczytają jego rozróżnienia między władzą świecką a władzą duchową. Jego pontyfikat był również ważny dla wewnętrznego rozwoju Kościoła w ciągu następnych 200 lat w odniesieniu do jego własnego rozumienia papiestwa i roli biskupa.