Resounding the Sublime: Muzyka w literaturze angielskiej i niemieckiej oraz teorii estetyki, 1670-1850

Oryginalny tytuł:

Resounding the Sublime: Music in English and German Literature and Aesthetic Theory, 1670-1850

Zawartość książki:

Jak brzmi wzniosłość? Harmonijnie, dysonansowo, hałaśliwie, szeleszcząco, cicho? Miranda Eva Stanyon ponownie odczytuje i rozbrzmiewa tę kluczową kategorię estetyczną w angielskiej i niemieckiej literaturze długiego XVIII wieku z perspektywy muzycznej i pokazuje, jak dźwiękowe wzniosłości leżały w sercu centralnego i transformującego dyskursu. Dla słuchaczy epoki oświecenia i romantyzmu wzniosłość muzyczna stanowiła dźwiękowe spotkanie najbardziej ekstremalnego rodzaju, które testowało to, co ludzie są w stanie odczuwać, wyobrażać sobie, myśleć, a tym samym stawać się.

Stanyon zauważa, że wzniosłość i muzyka nie zawsze śpiewały z tego samego śpiewnika. Ukazuje antagonistyczną zażyłość między nimi, od wzniosłości, która zyskała na znaczeniu pod koniec XVII wieku, poprzez wstrząsy związane z Kantem pod koniec XVIII wieku i ich pogłosy w XIX wieku. Oferując lekturę kanonicznych tekstów Longinusa, Drydena, Burke'a, Klopstocka, Herdera, Coleridge'a, De Quinceya i innych wraz z mniej znanymi postaciami, pokazuje, jak literacka wzniosłość była nierozerwalnie związana z kulturą muzyczną, od pieśni ludowych i ballad po psalmodię, polichóralną muzykę sakralną i operę. Głęboko interdyscyplinarny Resounding the Sublime wciąga literaturę w dialog ze studiami nad dźwiękiem, muzykologią oraz historią intelektualną i kulturową, aby zaoferować nowe spojrzenie na wzniosłość jako zjawisko przekraczające media, dyscypliny i kultury.

Interdyscyplinarne studium dźwięku w historii, książka odzyskuje odmiany wzniosłości kluczowe dla zrozumienia zarówno okresu, który obejmuje, jak i genealogii nowoczesnych i postmodernistycznych dyskursów estetycznych. Rozbrzmiewając wzniosłością, Stanyon ujawnia zjawisko, które zawsze już rezonowało. Wzniosłość wyłania się nie tylko jako estetyka gwałtownie potężnych, nieracjonalnych lub nieprzedstawialnych, ale jako zróżnicowany dyskurs z konkurującymi ze sobą dysonansowymi, harmonijnymi, szeleszczącymi, hałaśliwymi i cichymi odmianami, w którym muzyka i dźwięk ilustrują głębokie podziały w kwestiach władzy, rozumu i reprezentacji.