Reprezentowanie Agrypiny: Konstrukcje kobiecej władzy we wczesnym Cesarstwie Rzymskim

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Representing Agrippina: Constructions of Female Power in the Early Roman Empire

Zawartość książki:

Agrypina Młodsza, żona cesarza Klaudiusza i matka jego następcy Nerona, dzierżyła władzę i autorytet w centrum rzymskiego imperium w sposób nieporównywalny z żadną inną kobietą w historii Rzymu. Taki przynajmniej jest portret Agrypiny dostarczony przez nasze źródła i utrwalony we współczesnej nauce.

W tej pośmiertnej pracy Judith Ginsburg zapewnia świeże spojrzenie zarówno na literackie, jak i materialne reprezentacje Agrypiny. W przeciwieństwie do poprzednich opracowań, autorka nie stara się ani potępić, ani zrehabilitować Agrypiny. Nie stara się też wydobyć "prawdziwej Agrypiny" z upiększonych lub sfabrykowanych portretów znalezionych wśród starożytnych.

Ginsburg skupia się na samych przedstawieniach.

Jej skrupulatna analiza portretów wykonanych przez historyków ujawnia retoryczne tropy, powtarzające się motywy i rzemiosło, które ukształtowały literacki wizerunek Agrypiny. Projekty, jak pokazuje Ginsburg, były czymś więcej niż tylko literackimi ozdobnikami.

Miały one na celu zatarcie granic między sferą domową a imperialną, wykorzystując wizerunek Agrypiny jako dominującej żony i matki, aby zasugerować wady i niestabilność reżimu, dysfunkcyjną rodzinę pociągającą za sobą dysfunkcyjny system rządów. Inwersje płci w domu odegrały się na scenie publicznej, gdy rządy cesarskie zostały skompromitowane przez kobiecą dominację. Zniekształcone stereotypy "złej macochy", dominującej kobiety i seksualnej transgresji zostały zastosowane w celu podkreślenia naruszenia statusu i zakłócenia relacji między płciami, które charakteryzowały imperialną administrację.

Ginsburg ma równie bystre oko do wizualnych (błędnych) reprezentacji, jak i literackich. Przedstawienia Agrypiny na monetach i posągach stanowią wyraźny kontrast z pisemnymi dowodami. Pojawia się jako matrona i kapłanka, symbol domowej prawości i publicznej pobożności oraz centralna postać w ciągłości dynastii.

Ginsburg wnikliwie demonstruje środki, dzięki którym wizerunek Agrypiny został ukształtowany zarówno w interesie reżimu julijsko-klaudyjskiego, jak i w celu wspierania jego krytyków.