Reprezentacje niewolnictwa: Rasa i ideologia w muzeach południowych plantacji

Opinie czytelników

Książka oferuje dogłębną analizę tego, jak niewolnictwo jest przedstawiane w muzeach plantacji, podkreślając potrzebę bardziej inkluzywnych narracji, które obejmują doświadczenia zniewolonych ludzi. Zapewnia przydatne ramy do oceny interpretacji muzealnych, ale otrzymała mieszane recenzje dotyczące jej tonu i podejścia.

⬤ Wnikliwe i przydatne informacje na temat reprezentacji niewolnictwa
⬤ przydatne ramy dla zrozumienia narracji muzealnych
⬤ zapewnia krytyczną analizę równości rasowej i znaczenia włączenia historii Afroamerykanów do muzeów plantacji.

⬤ Ton autorów może wydawać się jędzowaty i pozbawiony humoru
⬤ niektórzy czytelnicy uważają, że książka wzmacnia narrację dzielącą doświadczenia białych i czarnych bez wystarczających niuansów
⬤ może wywoływać poczucie winy u niektórych czytelników.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Representations of Slavery: Race and Ideology in Southern Plantation Museums

Zawartość książki:

W jaki sposób niewolnictwo jest prezentowane w publicznych i prywatnych muzeach plantacji na amerykańskim Południu, prawie 150 lat po wojnie secesyjnej? Jennifer L. Eichstedt i Stephen Small zbadali tę kwestię w Wirginii, Georgii i Luizjanie, odwiedzając ponad sto muzeów plantacji; dwadzieścia miejsc zorganizowanych i prowadzonych przez Afroamerykanów; oraz osiemdziesiąt ogólnych miejsc historycznych. Ich odkrycia wskazują, że doświadczenie i dziedzictwo niewolnictwa jest nadal nieodpowiednio przedstawiane w ramach szerszego dyskursu dotyczącego rasy, rasizmu i tożsamości narodowej.

Zdecydowana większość stron poświęconych niewolnictwu konstruuje narracje historyczne, które waloryzują białą elitę Południa sprzed emancypacji i trywializują doświadczenie niewolnictwa zarówno dla zniewolonych ludzi, jak i ich zniewolicieli. Poprzez systematyczną analizę bogatych danych tekstowych, autorzy Representations of Slavery opracowali typologię podstawowych strategii reprezentacyjnych/dyskursywnych wykorzystywanych do omawiania niewolnictwa i zniewolonych. Wyraźnie pokazują, w jaki sposób strategie te są powiązane z reprezentacjami i praktykami na szerszych arenach społecznych i politycznych.

Eichstedt i Small znaleźli kontrnarracje w miejscach zorganizowanych i obsadzonych przez Afroamerykanów, a niewielka liczba białych miejsc podjęła wysiłki, aby włączyć afroamerykańskie doświadczenia niewolnictwa jako część swoich prezentacji. Jednak dominujące ramy „biało-centrycznej narracji wystawienniczej” utrzymują się, a autorzy czerpią ze współczesnej literatury na temat rasizacji, muzeów, studiów kulturowych i pamięci zbiorowej, aby przedstawić argumenty za debatą publiczną i interwencją.