Ocena:
Recenzje podkreślają, że książka jest niezbędnym źródłem do zrozumienia relacji wojskowo-medialnych podczas wojny w Wietnamie, chwalonym za dokładną dokumentację i wnikliwą analizę. Podczas gdy wielu czytelników uważa ją za wciągającą i pouczającą, niektórzy opisują ją jako pracochłonną i zauważają problemy z czytelnością ze względu na mały rozmiar czcionki.
Zalety:⬤ Szczegółowy i dokładny opis relacji wojsko-media podczas wojny w Wietnamie
⬤ istotne lekcje istotne dla współczesnych zagadnień
⬤ wciągające i naukowe pisanie
⬤ zawiera bogatą dokumentację i obszerny indeks
⬤ zawiera cenne studia przypadków i spostrzeżenia dotyczące interakcji prasy z wojskiem.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że książka jest pracochłonna i nie jest wciągająca
⬤ rozmiar czcionki jest zbyt mały, co utrudnia czytanie osobom o słabym wzroku
⬤ może nie spodobać się wszystkim odbiorcom.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Reporting Vietnam (PB)
Dla wielu Amerykanów w erze Wietnamu wojna na froncie wewnętrznym wydawała się niemal tak samo ciężka i trudna, jak ta w Azji Południowo-Wschodniej. Jej głównym polem bitwy były media, a główną ofiarą - prawda. Ale jak ujawnia William Hammond, wrogość między rządem a mediami nie zawsze była regułą; to, co wydarzyło się między nimi podczas wojny w Wietnamie, było symptomatyczne dla ogólnych doświadczeń narodu. W miarę jak "światełko w tunelu" przygasało, relacje między nimi stawały się coraz ciemniejsze.
Reporting Vietnam jest skróconą i zaktualizowaną wersją dwutomowego dzieła Hammonda wydanego przez Government Printing Office. Opierając się na tajnych i niedawno odtajnionych dokumentach rządowych - w tym aktach bezpieczeństwa narodowego Nixona - a także na obszernych wywiadach i ankietach dotyczących relacji prasowych z wojny, opowiada o tym, jak rząd i media po raz pierwszy podzieliły się wspólną wizją amerykańskiego zaangażowania w Wietnamie. Następnie ujawnia, w jaki sposób, w miarę przeciągania się wojny, optymistyczne rządowe komunikaty prasowe były konsekwentnie kwestionowane przez raporty dziennikarzy z terenu, a wreszcie, w jaki sposób, gdy nastroje społeczne zmieniły się przeciwko wojnie, prezydenci Johnson i Nixon próbowali zarządzać mediami informacyjnymi, wywołując gorącą wymianę oskarżeń.
Hammond zdecydowanie podważa twierdzenia wielu dowódców wojskowych, że media przegrały wojnę, wpływając na opinię publiczną. Przeprowadza czytelników przez zwroty akcji oficjalnej polityki spraw publicznych, próbując odpowiedzieć na pogarszające się krajowe środowisko polityczne i powtarzające się niekorzystne "epizody medialne". Po drodze dokonuje ważnych spostrzeżeń na temat skłonności amerykańskich urzędników do przedkładania wyglądu nad treść i ogólnie na temat tworzenia polityki.
Chociaż Richard Nixon powiedział kiedyś o wojnie w Wietnamie: "Naszym najgorszym wrogiem wydaje się być prasa", Hammond wyraźnie pokazuje, że jego prawdziwymi wrogami były sprzeczności i błędne założenia, które stworzył on i LBJ. Reporting Vietnam przynosi krytyczne studium szerszej publiczności i jest zarówno ważnym wkładem w toczącą się debatę, jak i przestrogą dla przyszłych konfliktów.
