Renesansowe odkrycie przemocy, od Boccaccia do Szekspira

Oryginalny tytuł:

The Renaissance Discovery of Violence, from Boccaccio to Shakespeare

Zawartość książki:

Wielu zastanawiało się, dlaczego dzieła Szekspira i innych wczesnonowożytnych pisarzy są tak przepełnione przemocą, morderstwami i chaosem. Niniejsza praca wyjaśnia, jak i dlaczego, umieszczając literaturę europejskiego renesansu w kontekście historii przemocy.

Osobista przemoc w Europie zaczęła spadać od XV wieku, ale działania wojenne stały się znacznie bardziej śmiercionośne, a stawka wojny stała się znacznie wyższa, gdy nowe państwa narodowe rywalizowały o hegemonię, a Nowy Świat stał się celem wstrząsającej inwazji. Rozwój broni palnej spowodował wielką zmianę w prowadzeniu wojny i w kodeksach bojowych, które przyjęli wojownicy. (Na początku XVI wieku stało się jasne, że celem działań wojennych nie jest uzyskanie rytualnej przewagi nad przeciwnikami, ale zabicie jak największej liczby ludzi). ) W międzyczasie pisarze stali się znacznie bardziej wrażliwi na realia przemocy i opracowali nowe gatunki, aby sobie z nimi poradzić, w tym nowelę, epicki romans, tragedię ludową, a nawet utopię, której pierwszy przykład, autorstwa Thomasa More'a, został napisany jako krytyka przemocy.

Czasami renesansowi pisarze zdawali się celebrować przemoc, ale częściej ją anatomizowali i byli skłonni skupiać się zarówno na ofiarach, jak i wojownikach, na okropnościach przemocy, a także na potrzebie użycia siły w celu ochrony bezpieczeństwa narodowego i sprawiedliwości. W pisarstwie renesansowym przemoc straciła swoją niewinność.

Niniejsze studium, pierwsze tego rodzaju, analizuje kluczowe teksty renesansowe w kolekcji powieści, satyry humanistycznej, epicko-romansowej i tragedii wernakularnej. Uwzględniono literaturę w języku angielskim, francuskim, włoskim, hiszpańskim i łacińskim. Nacisk kładziony jest z jednej strony na performatywne aspekty rozważanych gatunków i trybów, a z drugiej na performatywne aspekty samej przemocy.

Studium umieszcza zarówno przemoc, jak i jej reprezentacje w kontekście ważnych wydarzeń historycznych, takich jak zdobycie Rzymu, a także rozwój historii przemocy jako takiej. Wśród rozważanych autorów znajdują się Giovanni Boccaccio, Matteo Bandello, Marguerite de Navarre, Erazm z Rotterdamu, Thomas More, Matteo Maria Boiardo, Ludovico Ariosto, Torquato Tasso, Edmund Spenser, Giovanni Batista Giraldi Cinthio, Robert Garnier, Thomas Kyd i William Shakespeare.