Pamięć o reformacji była źródłem tożsamości dla wyznań protestanckich we wczesnym okresie nowożytnym. Memoria była niejako łukiem pamięci, który łączył wyznania luterańskie i reformowane z ich początkami.
Mogła ona obejmować krajobrazy, architekturę, artefakty, medale, monety, rękopisy, starodruki, muzykę i wiele innych. Eseje zawarte w tym tomie szczegółowo analizują, jak wyglądały przestrzenie i strategie upamiętniania reformacji.
Uznani badacze analizują różne formy wyrażania pamięci, interpretują je kontekstualnie i nadają im interdyscyplinarny profil. Umożliwia to rekonstrukcję historii kultury pamięci reformacji od XVI do XVIII wieku, co staje się szczególnie wyraźne na wczesnonowożytnych terytoriach luterańskich książąt Ernestynów.