Refleksje w wieczór: Dziadek dzieli się swoją historią z wnukami

Opinie czytelników

Książka jest wciągającą autobiografią Eugene'a Friesena, szczegółowo opisującą jego liczne przygody i osiągnięcia w trakcie jego różnorodnej kariery i doświadczeń życiowych.

Bardzo dobrze się czyta, opowiada inspirującą i pełną przygód historię, portretuje pokonywanie przeszkód i oddaje życie pełne niezwykłych osiągnięć.

Żaden z nich nie został wyraźnie wymieniony w recenzjach.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Reflections at Eventide: A Grandfather Shares His Story with His Grandchildren

Zawartość książki:

Wiele osób zamierza pozostawić ślady w piaskach czasu, aby umożliwić tym, którzy po nich przyjdą, zorientowanie się, skąd przybyli. Ale potem czas mija i często ten rodzaj rozszerzonego dziennika pozostaje nienapisany.

Eugene Friesen napisał Reflections at Eventide, ponieważ chciał, aby jego dzieci i dzieci jego dzieci śledziły nieoczekiwane zwroty i zakręty, jakie przybrało jego życie, zaczynając od bardzo prowincjonalnego i konserwatywnego wiejskiego pochodzenia. Dzieli się niektórymi punktami zwrotnymi, często samotnymi i przerażającymi, które skutkują tym, co wydaje się kataklizmicznymi zmianami w jego światopoglądzie. Leta, jego żona od sześćdziesięciu dwóch lat, była jego główną kotwicą.

Miała potężny wpływ na jego życie, a on wybrał najbardziej nieprzewidywalną ścieżkę prowadzącą do podróży, której nigdy by się nie spodziewał.

O autorzeEugene Friesen uzyskał tytuł doktora na Michigan State University oraz doktora teologii na Jesuit School of Theology w Berkeley. Służył jako kapelan wojskowy przez trzydzieści pięć lat - pięć lat w służbie czynnej i trzydzieści lat w rezerwach wojskowych.

Jego aktywna służba obejmowała dwa lata w 82 Stowarzyszeniu Powietrznodesantowym, a także przydział do Europy. Jego służba w rezerwie obejmowała dziewiętnaście lat na wydziale Szkoły i Centrum Kapelanów Armii Stanów Zjednoczonych. Jego staż pracy jako psycholog obejmował pełnienie funkcji dyrektora oddziału psychiatrycznego w Szpitalu Psychiatrycznym Weteranów w Battle Creek w stanie Michigan oraz dyrektora centrum zdrowia psychicznego w Lansing.

Po opuszczeniu Michigan spędził dwadzieścia lat w prywatnej praktyce w Tucson w Arizonie. Po przejściu na emeryturę z praktyki psychologicznej służył jako pastor Zjednoczonych Metodystów i był aktywnym Rotarianinem, szeroko zaangażowanym w projekty wodne w Tajlandii. Dużo podróżował jako wykładowca psychologii na statkach wycieczkowych, a od dwudziestu lat współpracuje z męskim chórem Sons of Orpheus.