Refleksje psychoanalityczne: Trening i praktyka

Oryginalny tytuł:

Psychoanalytic Reflections: Training and Practice

Zawartość książki:

Mój przyjaciel Peter Shabad cytuje Sorena Kierkegarda, który powiedział, że życie można zrozumieć tylko wstecz, ale trzeba je przeżyć do przodu. Myśląc o artykułach, które składają się na ten tom, widzę tematy, których połączenie w moim umyśle zajęło mi sporo czasu. Na przykład napisałem artykuły na temat nadziei, odwagi i uczciwości analityka na długo przed tym, zanim pojawiły się one w moim umyśle jako "wartości kliniczne" i stały się zalążkiem mojej pierwszej książki.

W jaki sposób każdy z nas może stworzyć swój własny sposób myślenia o leczeniu? Wierzę, że większość ludzi, którzy ukończyli tylko szkołę wyższą, nie rozwinęła jeszcze tego, co nazwałbym ich charakterystycznym stylem. Mogą mieć wiele stylów lub technik, których się nauczyli. Ale często nie mają tożsamości klinicznej, rdzenia silnie ugruntowanych przekonań na temat tego, co jest dla nich ważne w pracy, którą wykonują. Szkolenie podyplomowe jest miejscem do rozwijania tych przekonań. Dla mnie większość pracy w każdym zadaniu budowania tożsamości jest wykonywana poprzez kontrasty. Widząc, co dzieje się w domu jego przyjaciela, dziesięcioletnie dziecko rozumie, że sposób funkcjonowania jego rodziców nie jest jedyną możliwością. Podobnie podczas szkolenia, słysząc, jak różni nauczyciele i superwizorzy myślą o leczeniu, możemy zbadać, zweryfikować i zmodyfikować nasze podstawowe przekonania na temat pracy, a ostatecznie ukształtować ten charakterystyczny styl. Ten styl nie mówi nam, co mamy mówić podczas każdej sesji. Na szczęście nic nie może. Terapia zawsze musi pozostać żywą reakcją na prawdziwe chwile z drugą osobą. Nigdy nie może być zredukowana do formuł, przepisów, podręczników, zaprogramowanych dźwięków.

Każdy z nas przez całą swoją karierę poszukuje tego, co naprawdę pomaga każdemu mieć bogatsze życie. Dla mnie poeta Rilke najlepiej uchwycił to, co sprawia, że nasza praca jest tak ciężka i tak wartościowa. W swoich Listach do młodego poety (s. 23-24) Rilke mówi: "(...) na samym dnie, w najgłębszych i najważniejszych sprawach, jesteśmy bezgranicznie samotni i aby jedna osoba mogła doradzić lub nawet pomóc drugiej, wiele musi się wydarzyć, wiele musi się udać, cała konstelacja rzeczy musi się udać, aby raz odnieść sukces".