Reakcyjna demokracja: jak rasizm i populistyczna skrajna prawica stały się głównym nurtem

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 13 głosach.

Oryginalny tytuł:

Reactionary Democracy: How Racism and the Populist Far Right Became Mainstream

Zawartość książki:

Demokracja musi być antyrasistowska. Każde mniej jest tchórzliwe. Każda mniejsza jest reakcyjna.

Demokracja niekoniecznie jest postępowa i będzie taka tylko wtedy, gdy ją taką uczynimy. To, co Mondon i Winter nazywają „reakcyjną demokracją”, to wykorzystanie koncepcji demokracji i związanego z nią rozumienia władzy ludu (demos cratos) do reakcyjnych celów. Odrodzenie rasizmu, populizmu i skrajnej prawicy nie jest wynikiem powszechnych żądań, jak często się nam mówi. Jest to raczej logiczny wniosek z mniej lub bardziej świadomej manipulacji przez elity pojęciem „ludu” i klasy robotniczej w celu forsowania reakcyjnych idei. Narracje te przedstawiają rasizm jako powszechne żądanie, a nie jako coś wspieranego i utrwalanego przez elity, tym samym uniewinniając tych, którzy mają środki do wpływania i kontrolowania dyskursu publicznego, w szczególności za pośrednictwem mediów. To z kolei legitymizuje skrajną prawicę, wzmacnia jej pozycję i pogłębia nierówności.

Działania te odwracają naszą uwagę od rzeczywistych obaw i radykalnych alternatyw dla obecnego systemu. Dzięki starannej i dogłębnej dekonstrukcji hegemonicznego dyskursu, który obecnie uniemożliwia nam myślenie wykraczające poza dychotomię liberał-populista, książka ta pozwala lepiej zrozumieć siły systemowe leżące u podstaw naszego obecnego modelu oraz jego wyzyskujące i dyskryminujące podstawy. Książka pokazuje nam, że skrajna prawica nie byłaby w stanie osiągnąć takiego sukcesu, ani wyborczego, ani ideologicznego, gdyby nie pomoc elitarnych aktorów (mediów, polityków i naukowców). Podczas gdy skrajna prawica jest realnym zagrożeniem i nie powinna być pozostawiona sama sobie, autorzy argumentują, że musimy przenieść odpowiedzialność za sytuację na tych, którzy zbyt często twierdzą, że są obiektywni, a nawet bezsilni, pomimo ich potężnego stanowiska i wyraźnej zdolności do wpływania na agendę, dyskurs publiczny i narracje, zwłaszcza gdy platformują i legitymizują rasistowskie i skrajnie prawicowe idee i podmioty.