Raport z Iron Mountain

Opinie czytelników

Książka otrzymała mieszane recenzje, w których niektórzy czytelnicy uznali ją za prowokującą do myślenia i istotną dla bieżących kwestii społecznych, podczas gdy inni krytykowali jej styl i treść. Wielu doceniło krytykę rządu i wojny, ale niektórzy uznali ją za nudną lub nieprzekonującą.

Oferuje prowokacyjną krytykę rządu i wojny, opisywaną jako otwierającą oczy i ważną dla zrozumienia dynamiki politycznej. Niektórzy czytelnicy uważają, że powinna to być lektura obowiązkowa i wyrażają zadowolenie z wpływu książki na ich zrozumienie kwestii społecznych. Pochwalono również szybką wysyłkę i dobry stan.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za nudną i kwestionowali jej status jako fikcji lub satyry. Krytykowano styl pisania, sugerując, że przypomina on raczej białą księgę niż fikcyjną narrację. Inni uważali, że jest zbyt niepokojąca lub gorzka dla niektórych odbiorców.

(na podstawie 27 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Report from Iron Mountain

Zawartość książki:

Po ukazaniu się po raz pierwszy w 1967 roku, ten bestsellerowy „tajny raport rządowy” wywołał natychmiastową debatę wśród dziennikarzy i naukowców z niepokojąco przekonującym twierdzeniem: stan „trwałego pokoju” pod koniec zimnej wojny zagroziłby stabilności gospodarczej i społecznej naszego narodu. Choć ostatecznie został zidentyfikowany jako antymilitarystyczne oszustwo przez pisarza/redaktora Leonarda Lewina, który wymyślił i uruchomił książkę wraz z konsorcjum intelektualistów ruchu pokojowego, w tym przyszłych redaktorów Nation Victora Navasky'ego i Richarda Lingemana, powieściopisarza E.

L. Doctorowa i ekonomisty Johna Kennetha Galbraitha, Iron Mountain ostatecznie nabrał własnego życia.

Długo niedostępny w druku, Raport nagle pojawił się ponownie w „bootlegowych” wydaniach ponad dwadzieścia lat po oryginalnej publikacji. W sposób nigdy nieprzewidziany przez twórców książki, była ona teraz czytana jako „biblia” przez bojówki radykalnej prawicy - dziwaczne odwrócenie, które przywraca tę nawiedzającą satyrę w centrum uwagi i stawia niewygodne pytania o zmieniającą się naturę dzisiejszej kultury politycznej.