Raport z Buchenwaldu

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że „Raport z Buchenwaldu” jest ważnym i wstrząsającym dokumentem opisującym okrucieństwa obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie poprzez osobiste narracje i relacje naocznych świadków. Służy jako istotne źródło zrozumienia Holokaustu i nieludzkości człowieka, choć jest to ciężka i emocjonalnie obciążająca lektura.

Książka jest chwalona za wartość edukacyjną, szczegółowe relacje i graficzne przedstawienie doświadczeń więźniów. Jest uważana za niezbędną lekturę dla studentów Holokaustu, historyków i osób zainteresowanych historią II wojny światowej. Wielu uznało ją za pouczającą i niezbędną dla zachowania pamięci historycznej.

Krytycy wspominają, że treść jest emocjonalnie przytłaczająca i może być trudna do odczytania ze względu na jej graficzny charakter. Niektóre recenzje wskazują na potencjalne nieścisłości i kwestie związane z wiarygodnością zeznań złożonych wkrótce po wyzwoleniu. Zarzuca się również błędy we wstępie i brak dokładnego nadzoru redakcyjnego.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Buchenwald Report

Zawartość książki:

W ostatnich tygodniach II wojny światowej nacierające armie alianckie odkryły horror nazistowskich obozów koncentracyjnych. Pierwszym obozem wyzwolonym w zachodnich Niemczech był Buchenwald, 11 kwietnia 1945 roku. W ciągu kilku dni specjalny zespół niemieckojęzycznych oficerów wywiadu armii amerykańskiej został wysłany do Buchenwaldu w celu przesłuchania tamtejszych więźniów. W krótkim czasie dostępnym im przed ostatecznym zwolnieniem więźniów z obozu, zespół ten miał przygotować raport, który miał zostać wykorzystany przeciwko nazistom w przyszłych procesach o zbrodnie wojenne. Nigdzie indziej nie podjęto tak systematycznego wysiłku, aby porozmawiać z więźniami i zarejestrować ich wiedzę z pierwszej ręki na temat codziennego życia, struktury i funkcjonowania obozu koncentracyjnego. W rezultacie powstał ważny i unikalny dokument, Raport z Buchenwaldu. Co szokujące, niedługo po zakończeniu wojny Raport z Buchenwaldu został niemal na zawsze utracony. Tylko wybrane fragmenty zostały wprowadzone jako dowód podczas procesów norymberskich. Profesor Eugen Kogon, więzień Buchenwaldu, który pomagał specjalistom wojskowym w przeprowadzaniu wywiadów i pisaniu raportu, wykorzystał zebrany materiał jako źródło do swojej klasycznej książki The Theory and Practice of Hell, ale później jego kopia została przypadkowo zniszczona. W ten sposób kompletny raport nigdy nie został opublikowany, a zarówno oryginalny dokument, jak i cenna garstka kopii stopniowo znikały.

Niedawno - ponad cztery dekady później - odkryto pojedynczą, wyblakłą kopię, najwyraźniej jedyną wciąż istniejącą. Została ona przetłumaczona z języka niemieckiego i po raz pierwszy zaprezentowana w formie książkowej, zgodnie z intencją jej autorów. Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza, Raport Główny, formalnie przedstawia ustalenia zespołu przeprowadzającego wywiad. Opisuje szczegółowo historię obozu, jego organizację i funkcjonowanie, kim byli więźniowie, jak żyli i jak byli traktowani przez nazistowskich oprawców. Ta część raportu opiera się na własnych aktach i rejestrach obciążających obóz, a także na informacjach uzyskanych od więźniów. Druga część, Raporty indywidualne, jest sercem książki. Znajdują się w niej relacje naocznych świadków - więźniów obozu, złożone w czasie, gdy znajdowali się oni jeszcze za drutem kolczastym, który trzymał ich przez wiele lat. Więźniowie opowiadają o wydarzeniach tak niedawnych, tak bolesnych, że mogą mówić tylko z silnymi emocjami, ale często z wielką elokwencją. Zespół przeprowadzający wywiady był na tyle przewidujący, że wziął te relacje i uporządkował je według określonych tematów, na przykład pracy przymusowej, codziennego życia obozowego, kar, oporu lub strażników SS. W rezultacie książka wykracza poza zwykły zbiór indywidualnych historii, zapewniając zamiast tego dobrze zaokrąglony portret każdego aspektu obozu koncentracyjnego Buchenwald z punktu widzenia więźniów.

Raport z Buchenwaldu to jeden z najbardziej niezwykłych i najważniejszych dokumentów, jakie pojawiły się po Holokauście i II wojnie światowej. Jest to zeznanie przeciwko potwornym zbrodniom nazistów, potępiające zeznania złożone przez ich ofiary w ostatecznym akcie buntu. Są to głosy ludzi na tyle odważnych, by pozostać jeszcze przez chwilę w piekle, aby w końcu powiedzieć światu prawdę. Być może już wtedy przeczuwali, że - jak miał to ująć Milan Kundera - "walka człowieka z władzą jest walką pamięci z zapomnieniem". Po pięćdziesięciu latach i zbyt wielu zanikach pamięci wiemy, że mieli rację.