Framing the Canterbury Tales: Chaucer and the Medieval Frame Narrative Tradition
Wyraźny nacisk na literackie antecedencje "Opowieści kanterberyjskich" odróżnia tę książkę od większości krytyków twórczości Chaucera. Katharine S.
Gittes odnajduje w "Opowieściach kanterberyjskich" połączenie dwóch tradycji narracyjnych, z których jedna wywodzi się z Indii i Bliskiego Wschodu, a druga ze starożytnej Grecji. Aby zilustrować tę podwójną tradycję literacką, Gittes porównuje dzieło Chaucera z wyborem przedchaucerowskich narracji ramowych, które bezpośrednio lub pośrednio wpłynęły na jego formę, oraz z innymi narracjami współczesnymi Chaucerowi, które w swoich podobieństwach lub różnicach oświetlają metodologię Opowieści kanterberyjskich. Obejmując materiały napisane w ośmiu różnych językach, "Framing the Canterbury Tales" zawiera dyskusję na temat indyjsko-arabskiej "Panchatantry", "Dekameronu" Boccaccia, "Confessio Amantis" Gowera oraz zarówno wschodniej, jak i zachodniej wersji "Księgi Sindbada".
Gittes zajmuje się relacjami między opowieściami ramowymi a opowieściami, stopniem otwartości tematu i struktury, zasadami estetycznymi, elementami dydaktycznymi, znaczeniem prologów i epilogów, motywem podróży/pielgrzymki, funkcją narratora oraz stopniem charakteryzacji zarówno we wschodnich, jak i zachodnich narracjach ramowych. Badanie wschodnich i zachodnich elementów w "Opowieściach kanterberyjskich" Chaucera ujawnia istniejące napięcie między nimi oraz pomysłowy sposób, w jaki Chaucer reaguje na to napięcie i jak najlepiej je wykorzystuje.
Cechy wschodnie obejmują otwartość, przypadkowe uporządkowanie opowieści i sposób narracji; elementy zachodnie obejmują cechy dramatyczne, grupowanie lub łączenie opowieści, symetrię i powtarzające się motywy. Badając różne perspektywy kulturowe i różne dyscypliny pozaliterackie, Gittes poszerza pole krytyki Chaucera.
Jej książka zainteresuje studentów i badaczy różnych kultur i okresów literackich, a także entuzjastów Chaucera.