Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.
Zręcznie wykorzystując historyczne wydarzenia, Raghead bada wojnę w Zatoce Perskiej, opowiadając nieopowiedziane narracje o okupacji i działaniach wojennych, a także odnosząc się do przemocy, jaką wojna wyrządziła kobiecemu ciału i samej ziemi. W tych wierszach Eman Hassan bada ideę traumy i pamięci poprzez labirynt wspominania i zapominania, rozważając znaczenie "bycia teraz".
Raghead bada, o co toczy się gra w świecie, który przywiązuje większą wagę do kapitalistycznych machinacji wojennych i produkcji ropy naftowej niż do ludzkiego życia i środowiska. Tymi wierszami Hassan wzywa czytelnika do przekroczenia granic tożsamości i wartości, do pogodzenia pięknego i brzydkiego paradoksu ludzkiej egzystencji oraz do wzięcia zbiorowej odpowiedzialności za teraźniejszość. Praca jest zarówno feministyczna, jak i humanistyczna: kobiety nie są malowane jako ofiary, chociaż niektóre wiersze pokazują, jak ich ciała są kontrolowane lub wykorzystywane. Wiersze mają raczej na celu wzmocnienie kobiecości i zbadanie, w jaki sposób kobiety mogą być współwinne gry o władzę.
Raghead często uderza w podniosłe tony, aby zrównoważyć niektóre z bardziej brutalnych relacji. Oferuje wgląd w kulturę arabską Zatoki Perskiej, która jest często zaciemniana, próbując pokazać nieodłączną przemoc i piękno, które naznaczyły ten region. Wiersze opowiadane są z perspektywy bycia dwukulturowym, badając nieodłączne napięcie wynikające z bycia jednocześnie Kuwejtczykiem i Amerykaninem oraz zastanawiając się, co to znaczy być jednym i drugim, a jednocześnie żadnym z nich w podróży do samoemancypacji. Te liryczne wiersze świadków są czasami gniewne, a często duchowe, próbując na nowo rozbudzić poczucie wzajemnych powiązań między wszystkimi ludźmi.
© Book1 Group - wszelkie prawa zastrzeżone.
Zawartość tej strony nie może być kopiowana ani wykorzystywana w całości lub w części bez pisemnej zgody właściciela.
Ostatnia aktualizacja: 2024.11.13 21:45 (GMT)