Puzony mieczowe Toma Waitsa

Opinie czytelników

Książka stanowi mieszankę wnikliwych refleksji i osobistych anegdot związanych z albumem Toma Waitsa „Swordfishtrombones”, ale cierpi również z powodu wyborów stylistycznych autora, które niektórzy czytelnicy uznają za rozpraszające lub pobłażliwe. Docenią to szczególnie oddani fani Waitsa, ale może to frustrować osoby mniej zaznajomione z jego twórczością.

Utrzymuje ducha albumu przy życiu, oferuje ciekawe spostrzeżenia i kontekst o życiu Waitsa podczas tworzenia albumu, napisany z humorem i głębią, energiczny i entuzjastyczny ton, cenny dla oddanych fanów Toma Waitsa.

Poetycka licencja autora jest czasami postrzegana jako zbyt sprytna lub rozpraszająca, nadmierne skupienie się na osobistych przemyśleniach autora, a nie na szczegółach albumu, mieszana jakość pisania i może zrazić czytelników bez silnego uznania dla Waitsa.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Tom Waits' Swordfishtrombones

Zawartość książki:

Podczas tworzenia Swordfishtrombones przewijają się dwie powiązane ze sobą narracje, które stanowią trzon tej książki. Gdy lata 70. dobiegały końca, Waits czuł się coraz bardziej ograniczony i uwięziony przez swoją osobowość i karierę. Zgorzkniały i rozpaczliwie nieszczęśliwy, przeniósł się do Nowego Jorku w 1979 roku, aby zmienić swoje życie. To nie działało. Ale w tym samym momencie otrzymał telefon, który zmienił wszystko: Francis Ford Coppola zaprosił Toma do napisania ścieżki dźwiękowej do filmu One From the Heart. Waits wrócił do Los Angeles, by przez kolejne 18 miesięcy pracować w hollywoodzkim studiu Zoetrope. Oczyścił się, zdyscyplinował jako autor piosenek i muzyk, ściśle współpracował z Coppolą i poznał analityka scenariuszy o imieniu Kathleen Brennan - jego „jedyną prawdziwą miłość”.

Pobrali się w ciągu 2 miesięcy w kaplicy ślubnej Always and Forever Yours o 2 nad ranem. Swordfishtrombones było pierwszą rzeczą, jaką Waits nagrał po ślubie i to właśnie za namową Kathleen nagrał płytę, która nie ustępowała w niczym ani jego wytwórni, ani krytykom, ani fanom. Niewiele jest historii miłosnych, w których szczęśliwe zakończenie brzmi jak puszka farby przewracająca się w pustej betoniarce.

Kathleen Brennan była bardzo rozczarowana kolekcją płyt Toma. Zmusiła go do wyjścia z wygodnej jazzowej kieszeni i sięgnięcia po zagraniczne partytury filmowe, niemiecki teatr i azjatycką perkusję. Te dwie historie mężczyzny tworzącego nieuchwytny amerykański drugi akt, a także znajdującego idealnego współpracownika w swojej żonie, nadają tej książce naturalny napęd.