Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka Niny Berman „Purpurowe serca” to potężna eksploracja ludzkich kosztów wojny poprzez przejmujące zdjęcia i narracje rannych żołnierzy powracających z Iraku. Recenzje przedstawiają książkę jako zarówno poruszającą, jak i potrzebną, pokazującą rzeczywistość wojny, która jest często pomijana. Podczas gdy wielu chwali intencje Berman i emocjonalną głębię jej pracy, pojawiają się krytyczne głosy kwestionujące jej motywy i kwalifikacje.
Zalety:⬤ Fotografie Berman zapewniają niezachwiane spojrzenie na następstwa wojny, podkreślając fizyczne i psychiczne blizny żołnierzy.
⬤ Książka oddaje cześć i głos tym, którzy zostali ranni, pokazując ich historie i zmagania.
⬤ Służy jako ważne przypomnienie o poświęceniu personelu wojskowego, co czyni ją obowiązkową lekturą dla ogółu społeczeństwa.
⬤ Towarzyszące eseje zwiększają zrozumienie doświadczeń przedstawionych na fotografiach.
Wady:⬤ Niektórzy recenzenci kwestionują autorytet autorki do omawiania doświadczeń wojskowych ze względu na jej brak służby, sugerując rozdźwięk w rozumieniu patriotyzmu i odwagi.
⬤ Pojawiają się głosy krytyczne, że nie każdy może interpretować fotografie w ten sam sposób, co prowadzi do polaryzacji poglądów na temat przesłania książki.
⬤ Kilka recenzji wspomina również o emocjonalnym ciężarze materiału, który może być niepokojący dla niektórych czytelników.
(na podstawie 10 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Purple Hearts - Back from Iraq
Zawartość książki:
Purpurowe Serce to symboliczne odznaczenie przyznawane żołnierzom za odniesione rany. Czyni z nich bohaterów.
To tytuł, który Nina Berman nadała swoim zdjęciom amerykańskich żołnierzy ciężko rannych w wojnie w Iraku, którzy wrócili do domu, by stawić czoła życiu z dala od powiewających flag i bohaterskich pożegnań. Zdjęciom towarzyszą wywiady z żołnierzami, którzy opowiadają o swoim życiu, powodach zaciągnięcia się do wojska i doświadczeniach z Iraku. Zapewniają one wgląd w mity wojny jako chwalebnego spektaklu poprzez umysły młodych mężczyzn desperacko wierzących w słuszność swoich działań.
Jeden z żołnierzy wyjaśnia, że zawsze chciał być bohaterem. Myślał, że wojsko będzie zabawą - będzie skakał z samolotów. Nigdy nie wyobrażał sobie, że może to być paskudne, dopóki nie obejrzał Szeregowca Ryana.
Teraz jest kaleką, całymi dniami bierze leki przeciwbólowe, jest spłukany, ma jedno dziecko i kolejne w drodze. Inny żołnierz opisuje, jak zadzwonił do stacji rekrutacyjnej po obejrzeniu w telewizji reklamy armii w stylu MTV. Imigrant z Pakistanu, otrzymał swoje obywatelstwo po kontuzji.
Jego zdaniem to uczciwa wymiana: noga za amerykański paszport. Fotografiom Bermana towarzyszą eseje Verlyn Klinkenborg, autorki strony redakcyjnej New York Timesa, oraz Tima Origera, weterana z Wietnamu i byłego żołnierza piechoty morskiej, który walczył w ofensywie Tet i wrócił w wieku 19 lat po amputacji.
