Pseudonomicon

Opinie czytelników

The Pseudonomicon autorstwa Phila Hine'a bada skrzyżowanie mitologii Lovecrafta i magii chaosu, podkreślając znaczenie wiary i potencjał osobistej transformacji poprzez te fikcyjne byty. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za głęboką i wnikliwą pracę, inni postrzegają ją jedynie jako satyryczne podejście do tematu, co prowadzi do mieszanych recenzji na temat jej powagi i użyteczności jako magicznego przewodnika.

Książka zapewnia głęboką filozoficzną eksplorację magii i zachęca do krytycznego myślenia o wierzeniach. Jest ceniona za wgląd w magię chaosu i panteon Lovecrafta, oferując unikalną perspektywę, która jest zarówno zabawna, jak i prowokująca do myślenia. Wielu uznało ją za inspirujący i wartościowy tekst dla praktykujących magię.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książka jest zbyt krótka i brakuje jej wystarczającej głębi, określając ją bardziej jako broszurę niż pełnowymiarową książkę. Inni wyrażają dezorientację co do jej intencji, a niektórzy postrzegają ją raczej jako parodię niż poważny traktat o magii. Ta polaryzacja prowadzi do różnych opinii na temat jej przydatności dla różnych odbiorców.

(na podstawie 32 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Czym jest Pseudonomicon? To Cthulhu Mythos. To Szaleństwo Cthulhu! To Cthulhu Pathworking!!! Wydany po raz pierwszy w bardzo ograniczonym nakładzie w 1994 roku i od tego czasu przedrukowany tylko raz, Pseudonomicon jest niezwykle trudny do znalezienia.

Dzięki specjalnemu porozumieniu z Dagon Productions, przywróciliśmy go w tym poprawionym i rozszerzonym wydaniu. O Pseudonomiconie autor mówi: „Zastrzeżenie: Doświadczeni magowie powszechnie zgadzają się, że praca z Cthulhu Mythos jest niebezpieczna ze względu na wysokie ryzyko obsesji, dezintegracji osobowości lub infestacji przez pasożytnicze powłoki. Rozważając tę opinię, zdecydowałem się opublikować ten materiał, ponieważ przed tronem Azathotha pytania o to, kto jest zdrowy na umyśle, a kto szalony, stają się nieistotne.” oraz: „Każdy bóg przynosi własne szaleństwo.

Aby poznać boga - aby zostać przez niego zaakceptowanym, aby poczuć jego tajemnice - musisz pozwolić, aby to szaleństwo ogarnęło cię i przeszło przez ciebie. Tego nie ma w księgach magii. Dlaczego? Po pierwsze, zbyt łatwo o tym zapomnieć, a po drugie, trzeba to odkryć samemu.

A dla tych, którzy chcieliby oczyścić magię, wybielając jej dzikość wyjaśnieniami zapożyczonymi z pop-psychologii lub nauki - cóż, szaleństwo jest czymś, czego wciąż się boimy - wielkim tabu. Dlaczego więc wybrałem Cthulhu - Najwyższego Kapłana Wielkich Starych - śniącego „sen śmierci” w zatopionym mieście, zapomnianym przez warstwy czasu i wody? To brzmi tak prosto, że tylko usłyszałem jego „wezwanie” - ale tak było.

Bogowie na ogół nie mają wiele do powiedzenia, ale to, co mówią, jest warte wysłuchania”. Z nowym wprowadzeniem i zupełnie nową, znacznie rozszerzoną sekcją dotyczącą banowania.