Przywoływanie pamięci na miejsce

Opinie czytelników

Książka jest potężną mieszanką osobistych wspomnień i refleksji historycznych, która porusza tematy rasy, choroby i pamięci, koncentrując się na doświadczeniach i obserwacjach autora związanych z pomnikami i miejscami pamięci na Południu.

Pisarstwo opisywane jest jako przejmujące i afirmujące życie, płynnie łączące osobiste doświadczenia z szerszymi tematami historycznymi. Czytelnicy docenili głębię emocji, zwłaszcza w esejach dotyczących choroby i relacji osobistych. Książka jest postrzegana zarówno jako cenne źródło zrozumienia współczesnej historii, jak i przyjemna lektura dla zróżnicowanej publiczności.

Niektórzy czytelnicy wyrazili opinię, że dyskusje mogłyby być bardziej pogłębione, czując, że niektóre rozdziały mają potencjał do dalszego rozwoju. Ponadto pojawiły się wskazówki dotyczące powtarzalności tematów związanych z rasą i stanem społeczeństwa, co sugeruje, że niektórzy mogą uznać je za ponure.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Calling Memory Into Place

Zawartość książki:

Jak można zmobilizować pamięć na rzecz sprawiedliwości społecznej? Jak obrazy i pomniki mogą przeciwdziałać publicznemu zapominaniu? I w jaki sposób odziedziczone traumy rodzinne i kulturowe mogą zostać wykorzystane w produktywny sposób? W tej głęboko osobistej pracy uznana historyk sztuki Dora Apel bada, w jaki sposób pomniki, fotografie, dzieła sztuki i historie autobiograficzne mogą być wykorzystywane do napędzania procesu "niezapominania" - reinterpretacji przeszłości poprzez przywoływanie wydarzeń, ludzi, perspektyw i uczuć, które są wykluczane z konwencjonalnych historii.

Dziesięć esejów zawartych w Calling Memory into Place zawiera analizę kontrowersji wokół obrazu Emmetta Tilla na Whitney Biennale oraz debaty na temat narodowego pomnika linczu w Montgomery w Alabamie. Zawierają również osobiste relacje Apel z powrotu do polskiego miasta, w którym dorastali jej rodzice ocaleni z Holokaustu, a także sposoby, w jakie znalazła siłę w odziedziczonej traumie podczas leczenia raka piersi.

Eseje te poruszają się między sferą naukową, osobistą i wizualną jako różnymi sposobami poznania i badają przecięcia między rasizmem, antysemityzmem i seksizmem, sugerując jednocześnie, w jaki sposób świadomość historycznej traumy jest głęboko wpisana w ciało. Badając relacje między miejscem, pamięcią i tożsamością, niniejsze studium rzuca światło na dynamiczną naturę pamięci, która przekracza granice geograficzne i pokoleniowe.