Przywództwo i władza w Chinach: 1895-1976

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Leadership and Authority in China: 1895-1976

Zawartość książki:

Niniejszy tom przedstawia konflikty elit i kontrowersje polityczne w Chinach w latach 1895-1978 jako zakorzenione w dwóch diametralnie przeciwstawnych wizjach przywództwa i władzy politycznej: radykalnym, charyzmatycznym modelu, który zaszczepia absolutną władzę w pojedynczym przywódcy, którego „wola” kieruje polityką i którego „słowo” jest podstawą formułowania polityki, w porównaniu z modelem instytucjonalnym, w którym władza jest nieodłącznym elementem organizacji, a „zbiorowe” przywództwo i podejmowanie decyzji rządzą sferą polityczną. Ten pierwszy model we współczesnej historii Chin wiązał się z „zasadą przywódcy” i kultem osobowości, który rozpoczął się od Sun Yatsena i Chiang Kaisheka w Partii Nacjonalistycznej (KMT) i osiągnął swój szczyt wraz z kultem przywództwa przewodniczącego Komunistycznej Partii Chin (KPCh) Mao Zedonga, zwłaszcza podczas Wielkiej Proletariackiej Rewolucji Kulturalnej w latach 1966-1976.

Ten ostatni model z naciskiem na „kolektywne przywództwo” (jiti lingdao) i „administracyjny racjonalizm” rozpoczął się jako reakcja wczesnych członków KPCh na promowanie kultów przywództwa Sun i Chiang i stał się główną zasadą rządzącą w Partii Komunistycznej, która służyła jako oficjalna doktryna przywództwa, począwszy od utworzenia partii w 1921 roku. Podczas gdy napięcia związane z kwestiami przywództwa były stosunkowo niewielkie w okresie przed 1949 r. i na początku lat 50.

w historii KPCh, ponieważ osiągnięto pozorny „kompromis”, w którym od 1943 r. promowano kult przywódcy w celach propagandowych, ale z kolegialnym podejmowaniem decyzji rządzących podejmowaniem decyzji wewnątrz partii, w połowie i pod koniec lat 50.

ten „kompromis” wśród najwyższych przywódców znalazł się pod coraz większym napięciem i ostatecznie załamał się. Oddany zasadniczo odmiennej wizji „socjalistycznych” Chin niż inni czołowi przywódcy na wielu frontach gospodarczych, społecznych i politycznych, Mao Zedong dążył do dominacji w procesie politycznym, co ostatecznie sprowokowało hurtowy atak na aparat KPCh w całym kraju, podczas gdy kult przywódcy osiągnął mityczne rozmiary podczas rewolucji kulturalnej.

W obliczu możliwości wybuchu wojny domowej i ogólnego sprzeciwu wobec przejęcia władzy przez radykalną Gangę Czworga kierowaną przez jego żonę Jiang Qing, w połowie lat 70. starzejący się wielki przywódca zgodził się na odbudowę KPCh zgodnie z tradycyjnymi, „instytucjonalnymi” liniami.