Privilege Against Self-Incrimination and Criminal Justice
Przywilej przeciwko samooskarżeniu jest często przedstawiany w orzecznictwie Anglii i Walii jako zasada o fundamentalnym znaczeniu w prawie postępowania karnego i dowodowego.
Logicznie rzecz biorąc, uznanie przywileju przeciwko samooskarżeniu powinno oznaczać, że dana osoba nie może zostać zmuszona do udzielenia informacji, które mogłyby w uzasadniony sposób doprowadzić lub zwiększyć prawdopodobieństwo jej ścigania za przestępstwo. Jednak w Anglii i Walii istnieje wiele przepisów ustawowych zezwalających na żądanie informacji, które, jeśli zostaną dostarczone, mogą zostać wykorzystane w postępowaniu karnym, a jeśli nie zostaną dostarczone, mogą skutkować wszczęciem postępowania karnego za ich niedostarczenie.
Niniejsza książka analizuje działanie przywileju w Anglii i Walii, zwracając szczególną uwagę na wpływ Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Ustawy o Prawach Człowieka z 1998 r. na rozwój tej zasady. Wśród poruszanych kwestii jest to, czy odpowiednie orzecznictwo wystarczająco wyjaśnia potencjalny zakres przywileju (czy ma on zastosowanie, na przykład, do wcześniej istniejących materiałów? ) oraz w jaki sposób przywilej może być uzasadniony.
W stosownych przypadkach uwzględniono podejścia przyjęte w jurysdykcjach, takich jak USA, Kanada i Nowa Zelandia. (Seria: Biblioteka Prawa Karnego - tom 10)
