Przymus, przetrwanie i wojna: dlaczego słabe państwa opierają się Stanom Zjednoczonym

Opinie czytelników

Książka zapewnia solidne wyjaśnienie przymusu i oferuje dobrze uzasadnione, ale nieco nieoryginalne wnioski dotyczące jego zastosowania w stosunkach międzynarodowych. Chociaż stawia ważne pytania i przedstawia logiczne argumenty, nie wprowadza nowych spostrzeżeń do istniejącej literatury.

Dobre wyjaśnienie przymusu, interesujące i ważne pytania, solidne uzupełnienie literatury, dobrze napisane, podstawowa logika jest solidna.

Wnioski są nieciekawe i podobne do istniejącej literatury, wyolbrzymiają zagrożenie dla przetrwania państw docelowych, nie dostarczają nowych spostrzeżeń na temat przymusu wojskowego.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Coercion, Survival, and War: Why Weak States Resist the United States

Zawartość książki:

W asymetrycznych konfliktach międzypaństwowych wielkie mocarstwa są w stanie wywierać presję na słabe państwa, zagrażając ich przetrwaniu - ale nie odwrotnie. Dlatego też to wielkie mocarstwo decyduje, czy eskalować konflikt w kryzys, przyjmując strategię przymusu.

W praktyce jednak strategie przymusu stosowane przez Stany Zjednoczone często kończyły się niepowodzeniem. W książce Coercion, Survival and War Phil Haun opisuje 30 asymetrycznych kryzysów międzypaństwowych z udziałem USA w latach 1918-2003. Stany Zjednoczone wybrały strategie przymusu w 23 z tych przypadków, ale przymus zawiódł w połowie przypadków: najczęściej dlatego, że potężniejsze Stany Zjednoczone stawiały żądania, które zagrażały przetrwaniu słabego państwa, powodując, że opierało się ono tak długo, jak miało na to środki. Jest to niefortunny paradoks, który Haun zauważa, że tam, gdzie USA mogą preferować brutalną siłę od przymusu, te asymetrie władzy mogą prowadzić do tego, że najpierw spróbują strategii przymusu, które, jak się oczekuje, zawiodą, aby uzasadnić wojnę, której pragną.

Stwierdza on, że gdy przymus jest preferowany w stosunku do brutalnej siły, istnieją wyraźne granice tego, czego można żądać. Sugeruje on, że w takich przypadkach amerykańscy decydenci polityczni mogą zwiększyć szanse powodzenia, dopasowując odpowiednie groźby do żądań, włączając inne wielkie mocarstwa w proces przymusu oraz zmniejszając koszty reputacji słabego przywódcy państwowego, dając mu lub jej opcje ratowania twarzy.