Przyjaciele i wrogowie

Opinie czytelników

Pamiętnik Barbary Amiel jest głęboko osobistą i szczerą eksploracją jej życia, starającą się rzucić światło na niesprawiedliwość, z jaką miała do czynienia, jednocześnie przedstawiając kontrowersyjny obraz jej doświadczeń i relacji. Chwalona za porywającą fabułę i niezachwianą szczerość, książka spotyka się również z krytyką ze względu na jej długość i pewne moralnie wątpliwe refleksje autorki.

Książka jest dobrze napisana, wciągająca i oferuje fascynujący wgląd w życie złożonej osoby. Wielu czytelników doceniło szczerość Amiel na temat jej życia, związków i krytyki społecznej, uznając jej opowieść za porywającą i prowokującą do myślenia. Niektórzy podkreślali zabawne aspekty, humor i surową szczerość przedstawioną w narracji.

Krytycy zwracali uwagę na długość książki i uważali, że mogłaby być bardziej zwięzła. Niektórzy uznali, że Barbara Amiel jest postacią, której nie da się polubić i zniechęciły ich pewne kontrowersyjne opinie i rewelacje zawarte w tekście. Graficzny charakter niektórych osobistych historii i obrona wątpliwych postaw moralnych również zniechęciły niektórych czytelników do pełnego docenienia tego pamiętnika.

(na podstawie 101 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Friends and Enemies

Zawartość książki:

Długo oczekiwany pamiętnik Barbary Amiel jest szokująco szczery, bogaty w szczegóły i zawiera kilka ciosów. Będąc instynktowną feministką, a obecnie wrogiem politycznej poprawności feminizmu, jej własne wspomnienia obejmują ogromny wachlarz doświadczeń - politycznych, seksualnych, małżeńskich i materialnych.

Urodziła się w Londynie podczas Blitzu, a jedyną stałą cechą w jej wczesnym życiu była silna wiara w swoją tożsamość jako Żydówki, nawet gdy społeczność żydowska się jej wyrzekła, oraz niekwestionowany pogląd, że kobiety mogą robić wszystko na każdej arenie, którą wybiorą, bez konieczności zdobywania aprobaty społeczeństwa. Jej awans na wyższe szczeble dziennikarstwa rozpoczął się w Kanadzie po emigracji jej rodziny i był kontynuowany w Wielkiej Brytanii po jej powrocie. Z czterema małżeństwami i różną liczbą Beausów, niektórymi sławnymi, niektórymi niesławnymi (niektórymi raczej młodymi, innymi raczej starszymi), poruszała się po różnych światach, napotykając problemy, które czasami stawały się trudniejsze z powodu jej własnych błędnych wyborów.

Miarą jej umiejętności pisarskich jest to, że przez wiele dekad utrzymywała posady w kanadyjskim i brytyjskim dziennikarstwie, a także występowała w amerykańskich publikacjach, od Wall Street Journal po Vogue. Jako pisarka o bezwstydnie libertariańskich poglądach, była wyśmiewana tak samo ze względu na swoją garderobę, jak i idee. Przez lata krytykowana w książkach i telewizji, nazywana przez media każdym możliwym imieniem, jest filozofką.

„Kocham modę, seks i operę”, powiedziała kiedyś w wywiadzie, »ale życie byłoby łatwiejsze, gdyby moje pasje dotyczyły wykrywania pociągów i zbierania znaczków«. Jej życie ma jakość operową z dziko zróżnicowaną obsadą, w tym Eltonem Johnem, Henrym Kissingerem, Anną Wintour, Oscarem De La Rentą, księżną Dianą, Tomem Stoppardem, Brooke Astor, Ghislaine Maxwell, Ronaldem Harwoodem, Davidem Frostem i szeregiem arystokratów z Manhattanu i Stately Homes w Anglii. Wszystko obsługiwane, jak pisze, „z moim fatalnym połączeniem naiwności i zaabsorbowania sobą”.

Epicka bitwa z amerykańskim wymiarem sprawiedliwości, która doprowadziła do procesu i uwięzienia jej męża Conrada Blacka (ostatecznie w znacznym stopniu oczyszczonego z zarzutów), stała się papierkiem lakmusowym do oddzielenia przyjaciół od tych, którzy byli szybcy w osądzaniu i brutalni w ich odrzucaniu. Przyjaciele i wrogowie to nie książka o zemście, ale próba znalezienia własnej prawdy: życie, które czyta się jak powieść, wymowne, zaskakujące, napisane z głęboką osobistą szczerością i absolutnie nie do odrzucenia.