Przewodnik psychonauty po niewidzialnym krajobrazie: Topografia doświadczenia psychodelicznego

Opinie czytelników

Niniejszy zbiór recenzji odzwierciedla różnorodne opinie na temat książki, podkreślając jej intrygującą eksplorację DXM i jego psychodelicznych efektów, jednocześnie wskazując na jej wady jako przewodnika. Czytelnicy doceniają wgląd autora w świadomość i potencjał DXM, jednak wielu krytykuje mylący tytuł i subiektywny charakter opisywanych doświadczeń. Niektórzy uważają, że książce brakuje głębi i ustrukturyzowanych wskazówek, skłaniając się raczej w kierunku zdezorganizowanego dziennika podróży.

⬤ Wciągająca opowieść
⬤ fascynująca eksploracja świadomości i doświadczeń psychodelicznych
⬤ emocjonalne i humorystyczne pisanie
⬤ oferuje interesujące teorie na temat potencjału DXM jako narzędzia do introspekcji i zdrowia psychicznego
⬤ głęboko osobiste i powiązane doświadczenia dla wielu czytelników.

⬤ mylący tytuł sugerujący, że jest to przewodnik
⬤ brak ustrukturyzowanych wskazówek dotyczących użytkowania
⬤ niektóre części wydają się chaotyczne lub powtarzalne
⬤ krytykowana za nadmierne cytowanie innych autorów
⬤ postrzegana jako pozbawiona głębi w porównaniu z inną literaturą psychodeliczną
⬤ obawy dotyczące bezpieczeństwa stosowania DXM.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Psychonaut's Guide to the Invisible Landscape: The Topography of the Psychedelic Experience

Zawartość książki:

Odważna kartografia wewnętrznego krajobrazu widocznego tylko dla tych, którzy doświadczają odmiennych stanów.

- Przedstawia psychodeliczne doświadczenie jako obiektywny krajobraz, który ucieleśnia Innego, a nie subiektywny stan umysłu.

- Zapewnia potwierdzenie zjawisk napotykanych przez tych, którzy zapuszczają się w tę domenę.

Podróżując do niewidzialnego świata ujawnionego przez użycie dysocjacyjnego psychodeliku DXM (dekstrometorfanu), Dan Carpenter odkrył, że to, czego doświadczył, nie było po prostu subiektywnymi doznaniami i stanami psychicznymi, ale obiektywnym światem znajomych, choć niezwykle dziwnych, punktów orientacyjnych i postaci. Prowadzony przez niego dziennik z tych podróży opowiada o wrażeniach z krajobrazu nakreślonego przez innych podróżników do tej Wewnętrznej Przestrzeni i zawiera opisy wielu tych samych zjawisk zarejestrowanych przez takich podróżników umysłu jak Terence i Dennis McKenna, Alexander i Ann Shulgin oraz inni, którzy doświadczyli umysłu roju - puli całej świadomości. Na to terytorium, gdzie ekspresja jest jak teoria chaosu, gdzie dziwnie symetryczny porządek manifestuje się z pozornie anarchicznego wiru obrazów i wydarzeń, autor zapuszcza się z nastawieniem przyrodnika, akceptując raczej to, co może być, niż to, co ma nadzieję znaleźć. To, co się wyłania, nie jest miejscem stworzonym przez subiektywne doświadczenie, ale krajobrazem, który ucieleśnia Innego i reprezentuje świadomy stan, w którym bariery między ja i nie-ja znikają.