Przewodnik po zarządzaniu inwestycjami publicznymi

Oryginalny tytuł:

Public Investment Management Reference Guide

Zawartość książki:

Przewodnik referencyjny po zarządzaniu inwestycjami publicznymi (PIM) ma na celu przekazanie doświadczeń krajowych i dobrych praktyk międzynarodowych jako podstawy do podejmowania decyzji dotyczących sposobu realizacji programu reform PIM dla danego kraju. Odniesienia do poszczególnych krajów pochodzą w dużej mierze z poprzednich raportów diagnostycznych i pomocy technicznej Banku Światowego.

Zastosowanie diagnostyki i oceny kraju ujawniło potrzebę zajęcia się następującymi kwestiami przy podejmowaniu reformy PIM w kraju:

- Wyjaśnienie definicji i zakresu inwestycji publicznych oraz zarządzania inwestycjami publicznymi.

- Ustanowienie solidnego otoczenia prawnego, regulacyjnego i instytucjonalnego dla PIM, upewniając się, że jest ono powiązane z procesem budżetowym.

- Przydzielenie ról i obowiązków kluczowym podmiotom PIM w całym rządzie.

- Wzmocnienie wytycznych dotyczących procedur wstępnej oceny projektów, oceny i wyboru priorytetów oraz pogłębienie metodologii oceny projektów.

- Integracja planowania strategicznego, oceny i wyboru projektów oraz budżetowania kapitałowego.

- Zarządzanie wieloletnimi przydziałami i zobowiązaniami w ramach budżetu kapitałowego.

- Wysiłki na rzecz skutecznej realizacji, zamówień publicznych i monitorowania projektów.

- Wzmocnienie zarządzania aktywami i oceny ex post.

- Integracja PIM i partnerstwa publiczno-prywatnego (PPP) w ujednoliconych ramach.

- Racjonalizacja i priorytetyzacja istniejącego portfela projektów PIM.

- Rozwój bazy danych PIM i technologii informacyjnej w postaci systemu informacyjnego PIM.

Przewodnik referencyjny PIM nie ma na celu dostarczenia ostatecznych odpowiedzi ani standardowych wytycznych dotyczących wspólnych kwestii PIM, przed którymi stoją kraje. Nie ma też na celu dostarczenia szczegółowego szablonu do powielania w różnych krajach: byłoby to niemożliwe, biorąc pod uwagę różnorodność sytuacji w poszczególnych krajach. Zamiast tego, każdy rozdział rozpoczyna się od przeglądu konkretnej kwestii reformy, wymienia podejścia i doświadczenia z różnych krajów oraz podsumowuje odniesienia i dobre praktyki, które należy wziąć pod uwagę przy opracowywaniu działań reformatorskich dla poszczególnych krajów.