Przestrzeń, czas i architektura: Rozwój nowej tradycji

Opinie czytelników

Książka otrzymała mieszane recenzje od czytelników, z których niektórzy chwalą jej wgląd w architekturę, podczas gdy inni krytykują jej przestarzałe perspektywy i jakość prezentacji. Wydaje się być dobrym źródłem wiedzy dla studentów architektury, ale jest postrzegana jako wadliwa w swojej analizie historycznej i traktowaniu niektórych architektów.

⬤ Dobrze napisana
⬤ pouczająca dla studentów architektury
⬤ wysoce zalecana dla osób studiujących architekturę
⬤ oferuje wgląd w historyczne ruchy architektoniczne
⬤ jest chwalona jako pomocna w kursach uniwersyteckich.

⬤ Przestarzała i nierówna w analizie
⬤ słabe traktowanie niektórych głównych architektów
⬤ konkretne przewidywania i obrony są postrzegane jako przestarzałe
⬤ fizyczna jakość książki jest niższa
⬤ niektórzy czytelnicy uważają, że cześć autora dla niektórych architektów jest przesadna.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Space, Time & Architecture: The Growth of a New Tradition

Zawartość książki:

Kamień milowy współczesnej myśli, Przestrzeń, czas i architektura, był wielokrotnie wznawiany od czasu jego pierwszej publikacji w 1941 roku i przetłumaczony na pół tuzina języków. W tym poprawionym wydaniu klasycznego dzieła pana Giediona dodano główne sekcje i 81 nowych ilustracji.

Rozdziały poświęcone czołowym współczesnym architektom zostały znacznie rozszerzone. Pojawił się nowy materiał na temat późniejszego rozwoju Franka Lloyda Wrighta i nowszych budynków Waltera Gropiusa, w szczególności jego amerykańskiej ambasady w Atenach. W swojej dyskusji na temat Le Corbusiera, pan Giedion przedstawia szczegółowe analizy Carpenter Center na Uniwersytecie Harvarda, jedynego budynku Le Corbusiera w Stanach Zjednoczonych, oraz jego Priory of La Tourette w pobliżu Lyonu. Jest też rozdział poświęcony jego relacjom z klientami i ocenie jego wpływu na współczesną architekturę, w tym opis Centrum Le Corbusiera w Zurychu (zaprojektowanego tuż przed jego śmiercią), w którym znajdują się jego dzieła sztuki. Rozdziały poświęcone Miesowi van der Rohe i Alvarowi Aalto zostały zaktualizowane o przykłady ich budynków z lat sześćdziesiątych. Zupełnie nowy jest rozdział poświęcony duńskiemu architektowi Jornowi Utzonowi, którego prace, jak na przykład projekt opery w Sydney, Giedion uważa za reprezentatywne dla koncepcji architektonicznych po II wojnie światowej.

Nowy esej, "Changing Notions of the City", śledzi ewolucję struktury miasta na przestrzeni dziejów i analizuje obecne próby radzenia sobie z rozwojem miast, pokazane w pracach takich architektów jak Jose Luis Sert, Kenzo Tange i Fumihiko Maki. Peabody Terrace Jose Luisa Serta został omówiony jako przykład przenikania się sfery zbiorowej i indywidualnej. Wreszcie, konkluzja została poszerzona o przegląd granic organiczności w architekturze.