Przekątna Alechina / Przekątna Alechina

Opinie czytelników

Recenzje książki podkreślają znaczne niezadowolenie z jej historycznej dokładności w odniesieniu do Aleksandra Alechina, byłego mistrza świata w szachach. Wielu czytelników uważa, że powieść przedstawia Alechina w niesprawiedliwym i negatywnym świetle, w szczególności sugerując, że był on sympatykiem nazistów i zbrodniarzem wojennym. Niektórzy recenzenci uznali narrację za mało wciągającą i słabo wykonaną, co doprowadziło ich do całkowitego porzucenia książki. Z drugiej strony, kilku czytelników doceniło spostrzeżenia na temat życia Alechina i ucisku, z jakim borykali się szachiści podczas nazistowskiego reżimu.

Niektórzy czytelnicy uznali, że książka oferuje perspektywę na życie Alechina i szerszy kontekst szachów w czasach nazistowskich. Niektórzy docenili fakt, że zachęca ona czytelników do przyjrzenia się życiu szachowego geniusza i jego współczesnych.

Większość recenzji krytykuje książkę za brak rygoru historycznego i błędne przedstawienie postaci Alechina, twierdząc, że został on bezpodstawnie przedstawiony jako nazista i zbrodniarz wojenny. Wielu uważało, że narracja jest słabo napisana i mało wciągająca, co prowadzi do braku więzi emocjonalnej, a niektórzy czytelnicy całkowicie ją porzucili.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

La Diagonal Alekhine / The Alekhine Diagonal

Zawartość książki:

Niesamowite życie Aleksandra Alechina, zwanego „sadystą szachów”, „bardziej niemoralnego niż Richard Wagner i Kuba Rozpruwacz”, konsekrowanego przez cara, prześladowanego przez Stalina, poplecznika Goebbelsa.

„Świetna książka gdzieś pomiędzy thrillerem inicjacyjnym a rekonstrukcją historyczną (...). Diaboliczny Alechin, złośliwy Larrue - powieść, której nie można przegapić! ”

Gilles Pudlowski, Service Littéraire

„Opowiadam o imperiach, których rozpad obserwowałem w ciągu mojego życia. Imperium carskie, imperium austro-węgierskie, imperium osmańskie i imperium nazistowskie. Pozostaje moje, moje imperium sześćdziesięciu czterech kwadratów”. ”

W wieku czterdziestu siedmiu lat mistrz świata w szachach Aleksandr Aleksandrowicz Alekhine, Rosjanin z urodzenia i naturalizowany Francuz, gra w gry w taki sam sposób, w jaki żyje: od zwycięstwa do zwycięstwa, od kontynentu do kontynentu.

Jest wrzesień 1939 roku, kiedy wyrusza z Buenos Aires do Europy z żoną i porcelanową wazą, która nie opuszcza go od czasu, gdy jako nastolatek otrzymał ją jako trofeum od cara Mikołaja II. Człowiek, którego kompozytor Harold Schonberg opisał jako „bardziej niemoralnego niż Richard Wagner i Kuba Rozpruwacz”, nie ma innych zmartwień niż zemsta, której przez dwanaście lat odmawiał swojemu odwiecznemu rywalowi, Kubańczykowi Capablance. W Paryżu czeka jednak na niego list z wezwaniem, a Rzesza wzywa go do przyłączenia się do jej sprawy i stworzenia szkoły szachowej dla przyszłych niemieckich pokoleń. W czasie, gdy wszystko może być jeszcze rozstrzygnięte na szachownicy, geniusz szachowy podejmuje decyzję, która uczyni go zakładnikiem nowych mistrzów Europy i współpracownikiem Hansa Franka i Josepha Goebbelsa. Stopniowo, elementy jego własnej mistrzowskiej gry - jego żona Grace i Spielmann, Rubinstein, Przepiórka: prześladowani żydowscy arcymistrzowie, niegdyś jego najlepsi rywale - upadają jeden po drugim.

OPIS W JĘZYKU ANGIELSKIM

Niesamowite życie Aleksandra Alechina, zwanego „sadystą szachów”, „bardziej niemoralnego niż Richard Wagner i Kuba Rozpruwacz”, czczonego przez cara, prześladowanego przez Stalina i sługusa Goebbelsa.

„Świetna książka z pogranicza thrillera inicjacyjnego i rekonstrukcji historycznej (...). Diaboliczny Alechin, zły Larrue. Powieść, której nie można przegapić! „ Gilles Pudlowski, Service Littéraire

„Liczę imperia, których upadek widziałem za życia. Imperium carskie, imperium Habsburgów, imperium osmańskie i imperium nazistowskie. Moje pozostaje, moje imperium o powierzchni siedemdziesięciu czterech kwadratów. ”

W wieku czterdziestu siedmiu lat szachowy mistrz świata Aleksandr Aleksandrowicz Alekhine, Rosjanin z urodzenia i naturalizowany Francuz, gra w swoją grę w taki sam sposób, w jaki żyje: zwycięstwo za zwycięstwem, od kontynentu do kontynentu.

Był wrzesień 1939 roku, kiedy wyruszył z Buenos Aires do Europy, w towarzystwie żony i porcelanowej wazy, z którą nigdy się nie rozstawał, odkąd otrzymał ją jako trofeum w młodości z rąk cara Mikołaja II. Człowiek, którego kompozytor Harold Schonberg opisał jako „bardziej niemoralnego niż Richard Wagner i Kuba Rozpruwacz”, nie ma innych zmartwień niż rewanż, którego od dwunastu lat odmawia swojemu odwiecznemu rywalowi, Kubańczykowi Capablance. W Paryżu czeka jednak na niego list wzywający go do służby wojskowej, podczas gdy Rzesza namawia go do przyłączenia się do ich sprawy i stworzenia szkoły szachowej dla przyszłych niemieckich pokoleń. W chwili, gdy wszystko może jeszcze rozstrzygnąć się na szachownicy, ten szachowy geniusz dokonuje wyboru, który uczyni go zakładnikiem nowych właścicieli Europy, współpracując z Hansem Frankiem i Josephem Goebbelsem. Stopniowo, elementy jego własnej mistrzowskiej gry - jego żona, Grace, oraz Spielmann, Rubinstein i Przepiorka, prześladowani wielcy żydowscy mistrzowie, niegdyś jego najlepsi rywale - upadają jeden po drugim.