Ocena:
Książka przedstawia dogłębne i oryginalne studium zamachów stanu, kładąc nacisk na dynamikę koordynacji nad aspektami wojowniczymi. Wykorzystuje solidną metodologię, w tym największy jak dotąd zbiór danych, i oferuje jasny i prowokujący do myślenia styl pisania. Jednak skupienie się na testowych przypadkach Ghany ogranicza jego uniwersalne zastosowanie i istnieją obawy dotyczące potencjalnych nadmiernych uproszczeń i braku uwzględnienia czynników zewnętrznych wpływających na zamachy stanu.
Zalety:⬤ Gruntowna i dobrze napisana praca teoretyczna
⬤ przekonujący model, który skłania do refleksji
⬤ największy zbiór danych wykorzystany do tej pory
⬤ unikalne skupienie się na dynamice koordynacji
⬤ przejrzysty i interesujący styl pisania.
⬤ Nadmierny nacisk na zamachy stanu w Ghanie ogranicza uniwersalną wartość badania
⬤ potencjalne nadmierne uproszczenie poprzez analizę ilościową
⬤ brak uwzględnienia czynników zewnętrznych
⬤ nagła zmiana tonu w ostatnim rozdziale podważa naukowe uzasadnienie.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Seizing Power: The Strategic Logic of Military Coups
Podczas gdy zamachy stanu są przyczyną większości zmian reżimów i są odpowiedzialne za obalenie wielu demokratycznych rządów, istnieje bardzo niewiele prac empirycznych na ten temat. Seizing Power rozwija nową teorię dynamiki i wyników zamachów stanu, opierając się na 300 godzinach wywiadów z uczestnikami zamachów stanu i oryginalnym zbiorze danych obejmującym 471 prób zamachów stanu na całym świecie w latach 1950-2000. Naunihal Singh przedstawia zwięzłą i empiryczną ocenę, argumentując, że zrozumienie dynamiki frakcji wojskowych jest niezbędne do przewidywania sukcesu lub porażki zamachów stanu.
Singh opiera się na aspekcie teorii gier znanym jako gra koordynacyjna, aby wyjaśnić dynamikę zamachów stanu. Stwierdza on silną korelację między udanymi zamachami stanu a zdolnością podmiotów wojskowych do sprawowania kontroli i nieuchronnością sukcesu. Analizując wielokrotne zamachy stanu w Ghanie i próbę zamachu stanu w ZSRR w 1991 r., Singh pokazuje, w jaki sposób aktorzy wojskowi projektują obraz zbliżającego się zwycięstwa, który często jest silniejszy niż rzeczywistość w terenie.
Ponadto, Singh identyfikuje również trzy różne rodzaje dynamiki zamachów stanu, z których każdy ma inne prawdopodobieństwo sukcesu, w zależności od tego, gdzie w organizacji dany zamach stanu miał swój początek: zamachy stanu dokonywane przez najwyższych oficerów wojskowych, zamachy stanu dokonywane przez średnią kadrę wojskową oraz buntownicze zamachy stanu dokonywane przez żołnierzy niskiego szczebla.