Proszę, panie listonoszu

Opinie czytelników

Wspomnienia Alana Johnsona, Please Mister Postman, zagłębiają się w jego doświadczenia jako listonosza i lidera związków zawodowych w latach 70. i 80. ubiegłego wieku. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za wciągającą i znaczącą kontynuację jego historii życia, inni uważają ją za mniej przekonującą niż jego pierwsza książka, This Boy, zauważając, że kładzie ona nadmierny nacisk na pocztę i działalność związkową kosztem osobistych anegdot i emocjonalnej głębi.

Książka oferuje żywy wgląd w historię społeczną, życie jako listonosz i osobiste doświadczenia, często połączone z humorem i współczuciem. Czytelnicy doceniają skromny portret Johnsona, przystępny styl pisania i umiejętność uczynienia nawet przyziemnych tematów interesującymi. Niektórzy doceniają również autentyczne refleksje na temat życia klasy robotniczej i dynamiki związków zawodowych, które wielu uważa za porównywalne.

Wielu recenzentów uważa, że książka nadmiernie koncentruje się na wewnętrznym funkcjonowaniu poczty i związków zawodowych, co prowadzi do przyziemnego doświadczenia czytelniczego w porównaniu z pierwszymi wspomnieniami Johnsona. Pojawiają się skargi na brak emocjonalnej głębi, angażujących anegdot i czasami nużących dyskusji politycznych. Niektórzy czytelnicy uważają również, że styl pisania jest mdły i przewidywalny, kwestionując autentyczność portretu postaci Johnsona.

(na podstawie 637 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Please, Mister Postman

Zawartość książki:

Maluje obraz Anglii lat 70-tych, gdzie żadna uroczystość nie była kompletna bez Party Seven z Watney's Red Barrel, palenie było raczej normą niż wyjątkiem, a niedzielny lunch to piwo, bingo i cribbage.