Theory's Curriculum: The Architecture Exchange Workshop Series, No. 3
Teoria architektury przeszła akademicki renesans w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku, a naukowcy tworzyli nowe powiązania z przełomowymi ruchami teoretycznymi tamtych czasów, od feminizmu i postkolonializmu po semiotykę, fenomenologię i dekonstruktywizm. W tych latach teoria stała się jednym z najważniejszych składników architektury jako syntetycznej manifestacji dyscyplinarnej łączącej historię, krytykę i praktykę.
Jednak w ostatnich dziesięcioleciach teoria architektury popadła w stagnację i dezorientację. Została uwięziona w instytucjonalnej inercji pedagogicznej reprodukcji, spętana przez neoliberalizację pracy intelektualnej i przytłoczona dezorientacją zmian medialno-technicznych i ich wpływem na gospodarkę uwagi. W dobie globalnej integracji i światowej kultury dług teorii wobec zachodniej tradycji filozoficznego, historycznego i krytycznego rozumu został zakwestionowany.
Theory's Curriculum katalizuje wyłaniający się dyskurs na temat losu i przyszłości teorii architektury w naszych czasach. Zbiera filozoficzne refleksje, historyczne diagnozy i polemiczne argumenty młodego pokolenia nauczycieli, pisarzy, naukowców, historyków i teoretyków, którzy są odpowiedzialni za nauczanie teorii architektury nowych pokoleń studentów w klasie.
Wspólnie dokonują ponownej oceny standardowych sposobów nauczania teorii architektury, czy to poprzez historię zagadnień teoretycznych, zestawienie ram teoretycznych, czy też listę autorów. Odnoszą się do warunków, które wyznaczają ramy pracy teoretycznej; i zastanawiają się nad tym, kto konstruuje teoretyczny kanon architektury, kto mówi jako teoretyk, o kim mówi teoria, do kogo teoria się zwraca, o czym, dlaczego, jak i w jakim celu.
