Pretty Hate Machine

Opinie czytelników

Książka „Pretty Hate Machine” autorstwa Daphne Carr zebrała mieszane recenzje, głównie koncentrując się na doświadczeniach fanów, a nie na szczegółowej eksploracji samego albumu. Podczas gdy niektórzy czytelnicy docenili wyjątkową perspektywę skoncentrowaną na fanach i przedstawioną kontekstową historię, wielu innych wyraziło rozczarowanie brakiem dogłębnej analizy procesu tworzenia „Pretty Hate Machine”.

⬤ Oferuje unikalną, skoncentrowaną na fanach perspektywę wpływu Nine Inch Nails i ich muzyki.
⬤ Zawiera kontekst historyczny i kulturowy dotyczący wychowania Trenta Reznora i Pasa Rdzy, co niektórzy uznali za intrygujące.
⬤ Podkreśla osobiste historie fanów, które rezonują z ich doświadczeniami.
⬤ Niektórzy czytelnicy docenili styl pisania Carra i uznali go za prowokujący do myślenia.

⬤ Nie zawiera szczegółowego opisu powstawania albumu ani spostrzeżeń kluczowych członków zespołu.
⬤ Zawiera nadmiar relacji fanów i osobistych anegdot, które odwracają uwagę od skupienia się na „Pretty Hate Machine”.
⬤ Wielu czytelników uznało ją za mylącą na podstawie jej opisu, oczekując więcej o samym albumie.
⬤ Wielu recenzentów krytykowało błędy gramatyczne i słabą edycję.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Jaki jest świat stworzony przez Nine Inch Nails i jaki był świat, który stworzył Nine Inch Nails? Są to pytania leżące u podstaw tego studium debiutu zespołu z 1989 roku, Pretty Hate Machine. Album rozpoczął się jako dema po godzinach pracy przez najemnego klawiszowca nowej fali Trenta Reznora i został zdyscyplinowany do oszczędnego industrialnego tańca przez garstkę najlepszych brytyjskich producentów industrialnych.

Carr śledzi, jak album stał się uwielbiany w podziemiu, znalazł swoją masę na Lollapalooza i swój rynek w nowo otwartym sklepie Hot Topic. Dla fanów Nine Inch Nails był narzędziem do kwestionowania Boga, społeczeństwa, rodziny, seksu i ciała.

W dziesięciu surowych, rozdzierających serce ustnych historiach wplecionych w książkę, fani żyjący na postindustrialnym Środkowym Zachodzie omawiają sukcesy i porażki amerykańskiego snu, tak jak są one wyrażane w muzyce Nine Inch Nails. Daphne Carr oświetla Pretty Hate Machine jako jednocześnie wyjątkową i reprezentatywną dla tego, jak muzyka popularna może wpływać na historię i zmieniać życie.