Precarious Workers: History of Debates, Political Mobilization, and Labor Reforms in Italy
Niedawny rozkwit badań z zakresu nauk społecznych na temat prekaryzacji zatrudnienia ma niewiele do powiedzenia na temat wcześniejszych form tego zjawiska. Monografia Eloisy Betti przekonująco pokazuje na przykładzie Włoch, że nawet w powojennej fazie keynesowskiej stabilności i państwa opiekuńczego niepewność zatrudnienia była podstawową cechą rozwoju gospodarczego.
Autorka bada, w jaki sposób w tym krótkim okresie dominowała wyjątkowa polityka stabilności pracy. Następnie przedstawia procesy, dzięki którym prekaryzacja pracy nabrała rozpędu - pod nazwą elastyczności - w fazie post-fordystycznej od wczesnych lat 80-tych, przybierając nowe formy w erach Craxiego i Berlusconiego. W analizie uwzględniono wiele podmiotów.
Książka oddaje głos intelektualistom, naukowcom, politykom i związkowcom, którzy kształtowali koncepcję i debaty na temat niepewnej pracy począwszy od lat pięćdziesiątych XX wieku. Poglądy ekspertów prawa pracy, polityków i urzędników państwowych są badane w odniesieniu do przepisów prawa pracy.
Badane są stanowiska samych prekariuszy, począwszy od kobiet wiejskich, robotników przemysłowych i pracowników fizycznych, a skończywszy na lekarzach, badaczach uniwersyteckich i stażystach, ujawniając pojawienie się ruchów społecznych przeciwko prekaryzacji. Nieprzerwana rola stowarzyszeń kobiecych i grup feministycznych w przeciwstawianiu się prekaryzacji pracy od lat pięćdziesiątych XX wieku jest wyraźnie eksponowana.
