Prawda i metafikcja: Plastyczność i odnowa w amerykańskiej narracji

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Truth and Metafiction: Plasticity and Renewal in American Narrative

Zawartość książki:

Metafikcja od dawna kojarzona jest z rozkwitem literackiego postmodernizmu - z pewnym poczuciem nieodpowiedzialności, politycznej apatii czy wręcz nihilizmu. Jeśli jednak (jak się obecnie powszechnie zakłada) postmodernizm w końcu się skończył, to w jaki sposób możemy wyjaśnić rozprzestrzenianie się metafikcji we współczesnych mediach narracyjnych? Czy ta uporczywość podważa twierdzenie, że postmodernizm minął, czy też funkcja metafikcji w jakiś sposób się zmieniła?

Aby odpowiedzieć na te pytania, Josh Toth rozważa szeroki zakres najnowszych tekstów metafikcyjnych - pisarzy takich jak George Saunders i Jennifer Egan oraz reżyserów takich jak Sofia Coppola i Quentin Tarantino. Jednocześnie przemierza rozproszony krajobraz teoretyczny: od powstania różnych nowych materializmów (w filozofii) i zwrotu ku afektowi (w krytyce literackiej) po pozornie niekończące się wysiłki, by nazwać rzekomego następcę postmodernizmu.

Ostatecznie Toth twierdzi, że wiele współczesnych metafikcji wykracza poza postmodernistyczny sceptycyzm, aby potwierdzić możliwość prawdziwych twierdzeń o prawdziwych rzeczach. Takie formy, zdolne do walki z kryzysem „postprawdy”, potwierdzają lub przyjmują rodzaj heglowskiej plastyczności; aktywnie i wytrwale konfrontują się z traumą tego, co nieskończenie zmienne lub wiecznie inne. To, co znajduje się poza lub przed daną reprezentacją, zostaje potwierdzone i przetrwa jako to, co wykracza poza instancję jej uchwycenia. Prawda zostaje w ten sposób odnowiona; nie jest zaprzeczana ani po prostu zakładana, podchodzi się do niej tak etycznie, jak to tylko możliwe. Jej plastyczność zostaje uchwycona, ponieważ chwyt, forma jej narracyjnego pojmowania, wymyka się.