Historical Truth in Fifteenth-Century Italy: Verisimilitude and Factuality in the Humanist Debate
Podczas gdy humaniści zgadzali się co do tego, że głównym wymogiem gatunku historycznego jest prawdziwość, nie zgadzali się co do swoich koncepcji prawdy historycznej. Niektórzy autorzy utożsamiali prawdę historyczną z prawdziwością, harmonizując w ten sposób dążenie do prawdy z innymi składnikami swoich historii, takimi jak ich użyteczność polityczna i trafność retoryczna.
Inni natomiast odrzucali pojęcie prawdziwości, utożsamiając prawdę historyczną z faktami. W związku z tym starali się stworzyć nagie i wyczerpujące opisy wszystkich rzeczy, które odnosiły się do ich historycznych eksploracji, często uciekając się do innowacyjnych dyscyplin, takich jak archeologia, filologia i historia instytucji. Humanistyczna debata historiograficzna jest szczególnie istotna, ponieważ pojęcie prawdziwości obejmowało kluczowe elementy wymagane do opracowania metod krytycznej oceny.
Postrzegając prawdziwość i faktografię jako nie do pogodzenia, humaniści Quattrocento znaleźli się w krytycznym impasie: "ci, którzy byli zainteresowani prawdą faktograficzną, przeważnie nie mieli środków, aby ją ustalić, podczas gdy ci, którzy rozwinęli zalążkowe pojęcia krytyki historycznej, nie byli wybitnie zainteresowani faktycznym opisem przeszłości. Ta krytyczna słabość narażała humanistów na znaczne ryzyko, w tym akceptację niepodobnych do siebie fałszerstw historycznych uznawanych za fakty.
Takie fałszerstwa ostatecznie posłużyły jako poligon doświadczalny dla szesnasto- i siedemnastowiecznych uczonych, którzy starali się przywrócić faktyczną prawdę za pomocą krytycznych kryteriów opartych na prawdziwości, przezwyciężając w ten sposób humanistyczny impas. Prawda historyczna w XV-wiecznych Włoszech Historical Truth in Fifteenth-Century Italy odnosi się do renesansowej historii, filozofii, retoryki i prawa, aby rzucić światło na to, jak humaniści konceptualizowali prawdę, a dokładniej prawdę historyczną.