Artistic Practices and Archaeological Research
"Praktyki artystyczne i badania archeologiczne" mają na celu poszerzenie pola badań archeologicznych o antropologiczne rozumienie praktyk obejmujących metody artystyczne. Projekt powstał dzięki współpracy Dragosa Gheorghiu (archeologa i profesjonalnego artysty wizualnego) i Theodora Bartha (antropologa).
Niniejsza antologia zawiera artykuły profesjonalnych archeologów, artystów i projektantów. Artykuły obejmują zakres od teoretycznych rozważań na temat istniejących wcześniej znalezisk/dokumentacji archeologicznych, po refleksyjne praktyki terenowe, w których akty "tworzenia" są wykorzystywane do interakcji z miejscem. Działania te obejmują szeroki zakres produkcji, od ceramiki, malarstwa, rysunku, składu i rzeczywistości rozszerzonej (AR).
Zakres antologii - jako książki lub zredagowanej całości - miał zatem na celu określenie podejścia porównawczego skutkującego możliwym do zidentyfikowania zestawem wspólnych zagadnień. W związku z tym książka przechodzi od porównawczego podejścia do ontologii badawczych, rozszerzając eksperymentalne przedsięwzięcia autorów, do wylęgania propozycji artystycznych, które wyraźnie pokrywają się z akademickimi tradycjami badawczymi, roszczeniami epistemicznymi w trakcie tworzenia.
To porównawcze podejście opiera się na pojęciu transpozycji: jest to idea prowizorycznego przeniesienia kwestii metodologicznych - ontologii badawczych na granicy roszczeń epistemicznych - i kumuluje głębię z jednego artykułu do drugiego, w miarę jak czytelnik przechodzi przez tom. Jednak zamiast proponować określoną metodę, książka oferuje lżejszy akcent, podkreślając rolę operatorów między badaniami a pisaniem, co raczej pociąga za sobą powielanie praktyki, w przechodzeniu od idei artystycznych do twierdzeń epistemicznych. W języku badań artystycznych nazywa się to ekspozycją.
Podkreślając konstrukcję "teatru uczenia się", tom zapewnia strukturę wspierającą wkład w projekt książki, zgodnie z tradycją patrzenia z historii naturalnej. Artykuły są praktyczne i konkretne, a jednocześnie budują program szerszej współczesnej dyskusji archeologicznej.