Praktyka obywatelstwa: Czarna polityka i kultura druku we wczesnych Stanach Zjednoczonych

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Practice of Citizenship: Black Politics and Print Culture in the Early United States

Zawartość książki:

W latach między rewolucją amerykańską a wojną secesyjną w USA, gdy prawne i kulturowe rozumienie obywatelstwa stało się bardziej restrykcyjne pod względem rasowym, czarnoskórzy pisarze wyartykułowali ekspansywną, opartą na praktyce teorię obywatelstwa. Opierając się na uczestnictwie politycznym, wzajemnej pomocy, krytyce i rewolucji, a także niezliczonych codziennych interakcjach między ludźmi żyjącymi w tych samych przestrzeniach, twierdzili, że obywatelstwo nie jest definiowane przez to, kim się jest, ale raczej przez to, co się robi.

W książce The Practice of Citizenship Derrick R. Spires analizuje równoległy rozwój wczesnej czarnej kultury drukowanej oraz prawnego i kulturowego rozumienia obywatelstwa Stanów Zjednoczonych, począwszy od 1787 r., wraz z opracowaniem konstytucji federalnej i założeniem Free African Society przez Absaloma Jonesa i Richarda Allena, a skończywszy na 1861 r., wraz z wybuchem wojny secesyjnej. Pomiędzy tymi dwoma punktami przywołuje niedoceniane postacie, takie jak William J. Wilson, którego "Afroamerykańska Galeria Obrazów" z 1859 r. ukazała się w siedmiu częściach w The Anglo-African Magazine, oraz lekarz, abolicjonista i eseista James McCune Smith. Obok kanonicznych postaci, takich jak Frances Ellen Watkins Harper i Frederick Douglass, umieszcza teksty takie jak obrady czarnych konwencji stanowych.

Odczytując czarną kulturę drukowaną jako przestrzeń, w której obywatelstwo było zarówno teoretyzowane, jak i praktykowane, Spires ujawnia stopień, w jakim koncepcje czarnego obywatelstwa wyłoniły się poprzez wysoce kreatywną i zróżnicowaną społeczność literacką, nie dającą się łatwo zredukować do reprezentatywnych postaci lub gatunków. Od petycji do Kongresu po salonową fikcję Frances Harper, czarni pisarze określali obywatelstwo zarówno wyraźnie, jak i pośrednio, co pokazuje książka, nie tylko jako odpowiedź na białą supremację, ale jako oczywistość w kształtowaniu własnych społeczności i zaspokajaniu własnych potrzeb politycznych, społecznych i kulturowych.