Praca dorywcza: opowieść

Oryginalny tytuł:

Casual Labor: a Tale

Zawartość książki:

Poetycka opowieść o rozwoju i zmaganiach robotnika, który został profesorem i pisarzem technicznym, wraz z aniołami i duchami, które pomagały i nawiedzały jego ścieżkę, oraz wezwaniem do poezji, które nigdy go nie opuściło. Ta ścieżka podąża za Stephenem Dzerko jako niedawno rozwiedzionym, spłukanym i zbuntowanym aspirującym poetą, który nie ma przed sobą zbyt wiele pewności. Jego ścieżka prowadzi do lat włóczęgi, niepewnej pracy fizycznej, bliskiej śmierci w wypadkach przemysłowych i rodzinnej dziwności dla osób dorastających w latach 60-tych. Książka śledzi niezwykłą drogę, jaką przeszedł od robotnika do pracy, choć niechętnie, w szkolnictwie wyższym. Casual Labor to tak naprawdę opowieść złożona z innych opowieści. Zamiast liniowej narracji, opowieść jest zorganizowana tematycznie, z sekcjami takimi jak Sen robotnika.

Trochę dziwne.

Odwiedziny.

Sztuka zagubienia.

Anioły, duchy i pokrewne duchy.

Trochę wrażliwy na światło.

Polityka i śmierć.

A kiedy serce mówi, rób dobre notatki.

Stephen doświadcza niebezpieczeństwa i bólu serca, starając się odnaleźć to, co jeden z recenzentów opisał w ten sposób: W swojej ogólnej strukturze Casual Labor jest autobiograficzną opowieścią o poszukiwaniu, potężnym wysiłku, aby znaleźć, poprzez pisanie, jedność życia, które często wydaje się być w chaosie: bez kierunku, a nawet rozlatujące się. Język prozy i język poezji doskonale oddają ruch między przyziemnością a tajemnicą, który Steph negocjuje podczas swoich poszukiwań, aby nadać sens swojemu doświadczeniu i doświadczeniu swoich rodziców, których bezwarunkowa, ale często oszołomiona miłość do niego i jego pamięć o tej miłości, podtrzymuje go, gdy wszystko inne się rozpada. Była to opowieść, którą należało opowiedzieć, pełna zachwytu i smutku, która prosi czytelnika o udział w odkrywaniu przez Stepha "pracowitego" życia od powojennego dzieciństwa przez lata w Wietnamie i później.

Poprzez "poszukiwanie miłości we wszystkich niewłaściwych miejscach".

Przez zmaganie się z doświadczeniami, których morał brzmi "życie nie jest sprawiedliwe".

Do teraźniejszości, która pozostawia go wciąż zastanawiającego się nad życiem we wszechświecie bez wygód Kościoła, gdzie sam język prowadzi go do jedynego istniejącego porządku.