Pożądanie architektury: Czytając późną awangardę

Opinie czytelników

Książka przedstawia złożoną Lacanowską interpretację autonomicznej architektury w kontekście późnego kapitalizmu, badając, w jaki sposób architekci tacy jak Aldo Rossi, Peter Eisenman, John Hedjuk i Bernard Tschumi angażowali się w filozoficzne i kulturowe pytania swoich czasów. Hays krytykuje ograniczenia konwencjonalnego dyskursu architektonicznego i próbuje zmienić pozycję architektury jako reprezentacji kulturowej, a nie tylko procesu tworzenia obiektów. Autorka rzuca czytelnikom wyzwanie swoimi głębokimi filozoficznymi odniesieniami, zwłaszcza do Lacana i innych współczesnych myślicieli.

Książka jest elegancko napisana i prowokuje do myślenia, oferując unikalne spojrzenie na intelektualne aspiracje późnej awangardy. Hays dostarcza dogłębnej historycznej analizy architektury, podkreślając jej kulturową reprezentację i teoretyczne implikacje. Dyskusje na temat Hedjuka i Tschumiego są szczególnie dobrze przyjęte, podkreślając ich wkład w myśl architektoniczną. Książka zawiera również kolorowe plansze i ryciny, które wzbogacają narrację.

Gęsty język filozoficzny, szczególnie w odniesieniu do teorii Lacana, może stanowić wyzwanie dla czytelników niezaznajomionych z tymi koncepcjami. W niektórych recenzjach zauważono, że narracja jest złożona i może wymagać uważnego czytania, zwłaszcza w początkowych rozdziałach. Brak indeksu utrudnia zlokalizowanie konkretnych tematów lub odniesień w tekście.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Architecture's Desire: Reading the Late Avant-Garde

Zawartość książki:

Teoretyzuje architektoniczny etos skrajnej autorefleksji i ostateczności z perspektywy Lacana.

Podczas gdy powszechnie uznaje się, że zaawansowana architektura lat 70. pozostawiła po sobie spuściznę eksperymentów i teoretycznych spekulacji tak intensywnych, jak żadne inne w historii architektury, nie było ogólnej teorii tego etosu. Teraz, w Architecture's Desire, K. Michael Hays pisze o „późnej awangardzie” jako architekturze systematycznie powracającej do siebie, zastanawiającej się nad własnym statusem historycznym i celowo badającej możliwości reprezentacyjne architektury aż do ich absolutnych granic. W uważnej lekturze ponurej, melancholijnej ciszy Aldo Rossiego, radykalnie redukcyjnych „dekompozycji” i archeologii Petera Eisenmana, karnawałowych ekscesów Johna Hejduka i „kinegramatycznego” delirium Bernarda Tschumiego, Hays opowiada historię architektury konfrontującej się z własnymi granicami za pomocą obiektów o coraz większej refleksyjności, trudności i bezkompromisowości.

Późna awangarda jest ostatnią architekturą z filozoficznymi aspiracjami, architekturą, która może myśleć o problemach filozoficznych poprzez architekturę, a nie tylko je ilustrować. Przyjmuje ona architekturę jako przedmiot własnej refleksji, co z kolei rodzi nieustające pragnienie. Używając narzędzi teorii krytycznej wraz ze strukturą Lacanowskiej triady wyobrażeniowe-symboliczne-realne, Hays konstruuje teorię architektonicznego pragnienia, która jest historycznie specyficzna, a jednocześnie wyznacza warunki i wyzwania dla całej późniejszej praktyki architektonicznej, w tym dzisiejszej.