Ocena:

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 6 głosach.
The Rise of True Crime: Twentieth Century Murder and American Popular Culture
W latach 50. i 60. magazyn True Detective opracował nowy sposób opowiadania i rozumienia morderstw. Był bardziej wrażliwy na kontekst, przedstawiał bardziej wyrafinowane psychologicznie relacje i był bardziej skłonny do snucia domysłów na temat nieznanych myśli i motywacji zabójców niż inni wcześniej. Okazało się, że był to początek rewolucji, a po stuleciu eskalacji relacji, staliśmy się narodem ekspertów, z wieloma zwykłymi ludźmi zdolnymi do inteligentnego mówienia o wzorach rozprysków krwi i zorganizowanych vs. zdezorganizowanych seryjnych mordercach. The Rise of True Crime analizuje różne gatunki prawdziwej zbrodni na podstawie najbardziej popularnych i znanych przykładów. Pomimo badania niektórych potencjalnie negatywnych skutków tego gatunku, jest on napisany dla ludzi, którzy czytają i lubią prawdziwe zbrodnie i chcą dowiedzieć się o nich więcej.
Wraz z gwałtownie rosnącymi wskaźnikami przestępczości i pojawieniem się przerażającego trendu w kierunku chaosu społecznego w latach siedemdziesiątych XX wieku, książki, filmy dokumentalne i fabularne z gatunku true crime próbowały nadać sens zbrodniom Charlesa Mansona i egzekucjom Gary'ego Gilmore'a. A w latach 80. i 90. prawdziwe zbrodnie uczyły konsumentów popkultury o kryminalistyce, profilowaniu i wysoce technicznych aspektach kryminologii. W ten sposób staliśmy się narodem ekspertów, z wieloma zwykłymi ludźmi zdolnymi do inteligentnego wypowiadania się na temat wzorów rozprysków krwi oraz zorganizowanych i zdezorganizowanych seryjnych morderców.
Poprzez sugestię, że pewne rodzaje zabójców są potworne lub znajdują się poza sferą ludzkiej moralności, a także poprzez utrwalanie idei nieznajomego-niebezpieczeństwa, estetyka prawdziwej zbrodni zarówno odpowiadała, jak i wspierała lęki naszej kultury. Prawdziwa zbrodnia jest również miejscem dramatycznej konfrontacji z koncepcją zła i jednym z niewielu miejsc w amerykańskim dyskursie publicznym, w którym terminy moralne są używane bez ironii, a pojęcia i definicje zła są przedstawiane bez dwuznaczności. W kontekście historycznym prawdziwa zbrodnia wyłania się jako żywy i znaczący nurt kultury popularnej, który niestety jest dewaluowany jako ponura i pozbawiona znaczenia papka.