Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
The Emergence of Israel in Ancient Palestine: Historical and Anthropological Perspectives
Korzystając z krytycznej metodologii pisania historii oraz wykorzystując antropologiczne spostrzeżenia i dane etnograficzne ze współczesnego Bliskiego Wschodu, niniejsze studium ma na celu dostarczenie nowych informacji na temat powstania Izraela w starożytnej Palestynie oraz dynamiki społeczno-politycznej działającej w Lewancie w starożytności. Książka rozpoczyna się od omówienia kwestii historiografii i pisania historii, zarówno w czasach starożytnych, jak i współczesnych, oraz oceny występowania współczesnego dyskursu teologicznego w odniesieniu do historii i pisania historii. Rozdział 2 ocenia metodologię stosowaną przez biblistów w celu zdobycia wiedzy na temat starożytnego społeczeństwa izraelskiego. Pfoh argumentuje, że takie próby często stosują modele społeczno-naukowe do narracji biblijnych bez zewnętrznych dowodów rekonstruowanej przeszłości, tworząc wirtualną przeszłą rzeczywistość, której nie można konkretnie potwierdzić. Rozdział 3 zajmuje się pozostałościami archeologicznymi, które zwykle uważane są za wyraźny dowód państwowości Izraela w X wieku p.n.e.. Główna krytyka skierowana jest na archeologiczne interpretacje danych, które są prowadzone przez biblijne narracje z ksiąg Sędziów i Samuela, co skutkuje harmonijnym połączeniem starożytnej literatury i współczesnych modeli antropologicznych dotyczących formacji państwowej. Rozdział 4 kontynuuje dyskusję na temat tego, w jaki sposób modele antropologiczne powinny być wykorzystywane do pisania historii.
Koncepcje społeczno-polityczne, takie jak społeczeństwo wodzowskie lub formacja państwowa, nie powinny być narzucane na treść starożytnych źródeł literackich (tj. Biblii), ale raczej wykorzystywane do analizy naszych źródeł pierwotnych (zapisów archeologicznych i epigraficznych) w celu stworzenia relacji społeczno-historycznej. W ostatnim rozdziale podjęto próbę przedstawienia historycznego wyjaśnienia dotyczącego powstania Izraela w starożytnej Palestynie, nie opierając się na Biblii, a jedynie na archeologii, epigrafii i spostrzeżeniach antropologicznych. Ten Izrael nie jest biblijny. Jest to Izrael z historii, ten, który współczesny historyk stara się odzyskać na podstawie badań starożytnych pozostałości epigraficznych i archeologicznych. Przedstawione argumenty podważają ideę, że pisarze biblijni rejestrowali wydarzenia historyczne tak, jak rozumiemy tę praktykę dzisiaj i że możemy wykorzystać zapisy biblijne do tworzenia krytycznych historii Izraela w starożytnej Palestynie. Kwestionuje również istnienie niepodważalnych śladów państwowości w zapisie archeologicznym z epoki żelaza, w co mogą nas wierzyć biblijne obrazy Zjednoczonej Monarchii. W ten sposób, opierając się na spostrzeżeniach etnograficznych, możemy uzyskać lepszą wiedzę na temat funkcjonowania starożytnych społeczeństw lewantyńskich, zapewniając nam kontekst do zrozumienia powstania historycznego Izraela jako głównego patronatu wyżynnego, z życiem społeczno-politycznym trwającym prawie dwa wieki.
To właśnie w późniejszych okresach historii starożytnej Palestyny, perskim i grecko-rzymskim, znajdujemy właściwy kontekst, w którym powstaje biblijny Izrael, rozpoczynając literackie życie trwające ponad dwa tysiąclecia.
