Powietrze i anioły: Wybrane wiersze

Oryginalny tytuł:

Air and Angels: Selected Poems

Zawartość książki:

JOHN DONNE: POWIETRZE I ANIOŁY: WYBRANE WIERSZE.

Wybór najlepszych wierszy brytyjskiego poety Johna Donne'a.

John Donne był, jak powiedział Robert Graves, "poetą Muzy", poetą, który z pasją pisał o Muzie. Łatwo jest postrzegać Donne'a jako poetę miłości, w tradycji poetów miłości, takich jak Bernard de Ventadour, Dante Alighieri, Francesco Petrarka i Torquato Tasso. Donne napisał sporo wierszy miłosnych. Istnieją sprośne aluzje do fallusa w "Pchle", podczas gdy "Porównanie" parodiuje wiersz adoracji, z odniesieniami do "kropli potu z piersi mojej kochanki". Podobnie jak William Shakespeare w swoim parodystycznym sonecie "oczy mojej kochanki nie są niczym słońce", Donne odsyła do petrarkistowskiego i dworskiego gatunku miłosnego za pomocą rażących porównań ("Jak spermatyczne wydanie dojrzałych menstruacyjnych czyraków"). W "The Bait" pojawia się archetypiczny renesansowy wers otwierający "Come live with me, and be my love", używany między innymi przez Christophera Marlowe'a i Williama Szekspira. Jest też złożony, ambiwalentny erotyzm "The Extasie", słynnego wiersza miłosnego, oraz dziewiętnastowiecznej "Elegii", w której pojawia się słynny dwuwiersz Donne'a:

Zezwól na moje wędrujące ręce i pozwól im odejść.

Przed, za, pomiędzy, powyżej, poniżej.

Pieśni i sonety Johna Donne'a celebrują wiele emocji związanych z miłością, uczuć tak dobrze znanych w poezji miłosnej od Safony po Adrienne Rich. Donne nie opisuje wszystkich emocji związanych z miłością, ale wiele z nich. W "Kanonizacji" odnajdujemy odwieczne neoplatońskie przekonanie, że dwoje może stać się jednym ("my dwoje jesteśmy jednym" lub "będziemy/ Być jednym", pisze w "Nieskończoności kochanków"), powszechne przekonanie w poezji miłosnej.

Poezja miłosna Johna Donne'a, podobnie jak (prawie) cała poezja miłosna, jest autorefleksyjna. Chociaż "nigdy by się nie rozstał", jak pisze w "Pieśni: Sweetest love, I do not go", wie, że poezja miłosna rodzi się ze straty. Ukochanej kobiety nie ma, więc sztuka zajmuje jej miejsce. Pieśni i sonety powstają z utraty, utraty miłości; zajmują miejsce miłości. Bo gdyby ściskał swoją ukochaną w tych gorączkowych objęciach opisanych w "Extasie" i "Elegii", oczywiście nie zawracałby sobie głowy poezją. Poezja miłosna ma ambiwalentny, trudny związek z miłością. Wiersz nie jest miłością i nie może jej zastąpić. A pisanie o miłości zaostrza ból i niepewność doświadczenia miłości.

Ze wstępem i bibliografią. Ilustrowana, z nowymi zdjęciami. Tekst został poprawiony na potrzeby tego wydania.

Dostępny również w wersji e-book. www.crmoon.com.