Tell Me What Moves You, Volume 47
Intensywność Haecka jest taka, że musi użyć fragmentu, aby ukończyć trwający projekt znalezienia drogi do świetlistości. Za celową skromnością kryje się obszerna twórczość.
Nigdy nie przechwalając się, Haeck przedstawia swoją prozę jako notatki, wiersz-esej, wiersz, wiersz-życie, powieść-życie, tak jakby to, co napisał, nie zasługiwało na przymiotniki takie jak "ukończony" czy "ostateczny". Wynalazł gatunek, którego brakowało w Kanadzie. Wiersz wydłużył się do regularnego akapitu.
Fikcję czyta się jak transmisję telewizyjną, a rzeczywistość sprawia wrażenie sumiennej inwencji. Pisarz nie jest outsiderem.
Jest jednym z wielu, którzy po prostu notują, próbując coś zrozumieć. On pisze, a czytelnik patrzy na piszącego pisarza.
Ten element uczestnictwa w tym projekcie literackim jest przezroczysty i żarzący się.