Poughkeepsie

Opinie czytelników

Poughkeepsie autorstwa Debry Anastasii to współczesny romans, który obraca się wokół wzruszającej historii Livii, absolwentki i Blake'a, bezdomnego mężczyzny, który liczy jej uśmiechy. Ich relacja, pełna emocjonalnej głębi i złożoności, przeplata się z życiem kilku innych postaci, ukazując tematy miłości, rodziny i rozwoju osobistego. Narracja wykorzystuje wiele punktów widzenia, dodając bogactwa historii.

Książka jest chwalona za emocjonalną głębię, rozwój postaci i unikalne założenie. Czytelnicy docenili wielowymiarową narrację, humor i zdolność do wywoływania silnych uczuć, w tym śmiechu, łez i radości. Postacie, zwłaszcza Livia i Blake, są wiarygodne i dobrze rozwinięte, a czytelnicy doceniają ich podróż w kierunku miłości i zrozumienia. Obsada dodaje głębi narracji, czyniąc ją wciągającą i dynamiczną.

Niektórzy czytelnicy uważali, że niektóre relacje w tej historii były pośpieszne i brakowało im głębi w ich rozwoju. Niektórzy wyrazili dyskomfort z powodu wielu punktów widzenia, podczas gdy inni uznali tytuł za mylący. Pojawiły się również wzmianki o błędach edycyjnych, które pogorszyły wrażenia z lektury. Dodatkowo, nagłe przejścia i złożoność niektórych łuków postaci były postrzegane jako wady.

(na podstawie 976 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Liczy jej uśmiechy każdego dnia i nocy na stacji kolejowej. Rano i wieczorem piękna pasażerka przyjmuje go do wiadomości - tak jak wszystkich innych na peronie.

Ale Blake Hartt nie jest taki jak inni... jest bezdomny. Wspomnienia zepsutego dzieciństwa pozbawiły go spokoju i wplotły złudzenia w jego duszę.

Trzyma się z dala od słońca, pewien, że świat uciekłby od niego w ostrym świetle dnia. Każdego dnia Livia McHugh uśmiecha się uprzejmie i pozdrawia innych pasażerów, czekając na pociąg do miasta.

Odrzuca tę uprzejmość jako nic specjalnego, tak jak ona. Jest taka sama jak milion innych dziewcząt - z pewnością nie jest kimś, kogo należy cenić.

Ale wyjątkowa czy nie, uśmiecha się każdego dnia, nigdy nie wyobrażając sobie, że ktoś może polegać na tym prostym geście jak na powietrzu do oddychania.