The Power of Technology in the Bronze Age Eastern Mediterranean
W przeszłości malowany tynk z epoki brązu na Morzu Egejskim i we wschodniej części Morza Śródziemnego był badany z wielu różnych, ale odizolowanych punktów widzenia. Jednym z aktualnych pytań dotyczących tego materiału jest kierunek jego transferu. Niniejszy tom przybliża zarówno podejście technologiczne, jak i ikonograficzne (i inne): 1) poprzez uzupełnienie pewnych luk w literaturze na temat technologii oraz 2) poprzez zbadanie, w jaki sposób i dlaczego rozwinął się transfer technologiczny oraz jaki szerszy wpływ miało to na szerszą dynamikę społeczną późnej i środkowej epoki brązu we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego.
Niniejsze badanie podchodzi do tematu malowanego tynku za pomocą multidyscyplinarnej metodologii. Co więcej, gdy ludzcy aktorzy i ich interakcje są umieszczane w centrum sceny, pokazuje to ludzkie siły, dzięki którym transfer był możliwy i jak wiele tożsamości społecznych i wzajemnych relacji tych aktorów ze sobą i ich materialnym światem zostało wyrażonych poprzez ich produkcję rzemieślniczą i organizację.
Badane dane z szesnastu stanowisk zostały skontekstualizowane w szerszych ramach wzajemnych powiązań epoki brązu zarówno w czasie, jak i przestrzeni, ponieważ badanie malowanego tynku na Morzu Egejskim nie może być rozpatrywane w oderwaniu od podobnych tradycji zarówno w Egipcie, jak i na Bliskim Wschodzie.
Badanie to jasno pokazuje, że nie jest możliwe wywnioskowanie jednokierunkowego transferu tej tradycji malarskiej. Co więcej, integrując zarówno technologię, jak i ikonografię z jej hybrydowym charakterem, zdefiniowano wyraźny "styl technologiczny" w dominujących pracach al fresco znalezionych na tych konkretnych stanowiskach. Autor sugeruje, że transfer technologiczny najprawdopodobniej przeniósł się z zachodu na wschód. Ma to ważne implikacje w szerszej dynamice polityczno-gospodarczej i społecznej wschodniej części Morza Śródziemnego w okresie LBA. Ponieważ ta sztuka / rzemiosło było w dużej mierze własnością elit, pokazuje, w jaki sposób mniejsze państwa w LBA, takie jak regiony Morza Egejskiego, były w stanie pozostać w ramach dużej sieci handlu i wymiany, która obejmowała duże potęgi Wschodu i Egiptu. Malowany tynk odzwierciedla bardzo widoczną obecność w zapisie archeologicznym, a ponieważ nie może być transportowany bez rzemieślników, sugeruje specyficzne interakcje dworów królewskich na Wschodzie z ludami Morza Egejskiego. Malowany tynk jako element nieruchomy wymagał przynajmniej tymczasowej obecności niewielkiego zespołu malarzy i tynkarzy. Dokładnie ten czynnik stanowi argument na rzecz podróżujących rzemieślników, którzy z kolei rzucają światło na szersze aspekty kontaktów, handlu i mechanizmów wymiany w późnym okresie MBA i LBA.