Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.
The Search for an American Indian Identity: Modern Pan-Indian Movements
Ruchy narodowe Indian amerykańskich, podkreślające wspólny indiański interes i tożsamość w odróżnieniu od interesów i tożsamości plemiennych, były istotną częścią amerykańskiego doświadczenia przez większość tego wieku, ale praktycznie nieznaną nawet historykom. Tutaj po raz pierwszy ruchy panindiańskie są badane kompleksowo i porównawczo.
Rozdział otwierający przedstawia tło historyczne dla rozwoju nowoczesnego Pan-Indianizmu. Pierwsza duża panindyjska organizacja reformatorska, Stowarzyszenie Indian Amerykańskich (SAI), została założona w 1911 roku. Kierowali nią wykształceni Indianie z klasy średniej. SAI zaadaptowało wiele pomysłów reformatorskich Ery Postępu do celów indiańskich. SAI odrzuciło dawne marzenie o przywróceniu kultur plemiennych i zamiast tego pracowało na rzecz indiańskiej przyszłości utożsamianej z szerszym społeczeństwem amerykańskim, która miała być realizowana poprzez edukację i ustawodawstwo.
W latach dwudziestych SAI podupadło, a kierunek panindiańskich wysiłków uległ zmianie. Powstały panindyjskie ruchy braterskie, które były bardziej zgodne z duchem czasu niż reformizm. Zlokalizowane w miastach zakony braterskie i kluby społeczne stanowiły dla miejskich Indian sposób na zachowanie lub odzyskanie indiańskiej tożsamości.
W międzyczasie indiański ruch religijny, kult pejotlu, rozprzestrzenił się daleko poza swoje serce w Oklahomie.
Zdobywając indiańskich zwolenników w wielu częściach kraju. Porzucając mesjanistyczne nadzieje wcześniejszych religii pan-indiańskich, kult pejotlu rozwinął się jako religia akomodacji, mieszanka elementów z wielu plemion, a także z chrześcijaństwa. W 1918 r. pejotyści z Oklahomy założyli pierwszy Kościół Rdzennych Amerykanów jako obronę przed kampanią mającą na celu zakazanie używania pejotlu przez Indian. W ciągu następnej dekady kościoły zostały zorganizowane w innych stanach.
Indian New Deal, który radykalnie zmienił politykę rządu, zapewnił nowy kontekst dla pan-indianizmu.
Autorka krótko analizuje rozwój wydarzeń od 1934 roku. Jej ostatni rozdział umieszcza różne ruchy panindyjskie w perspektywie historycznej.
Badania do tego studium obejmowały szerokie wykorzystanie szerokiej gamy źródeł pierwotnych - czasopism publikowanych przez grupy indiańskie, zbiorów dokumentów i listów, rejestrów rządowych oraz wywiadów z Indianami, antropologami i urzędnikami państwowymi.