Postmodernizm właściwie zrozumiany: Powrót do realizmu w myśli amerykańskiej

Opinie czytelników

Recenzje książki Petera Lawlera „Postmodernism Rightly Understood” podkreślają jej wciągającą i prowokującą do myślenia eksplorację filozofii postmodernistycznej przez pryzmat wybitnych myślicieli. Czytelnicy doceniają jej przejrzystość i zdolność do stymulowania dalszych badań, choć niektórzy krytykują terminologię i samą koncepcję postmodernizmu.

Książka jest dobrze napisana, przejrzysta i przystępna, dzięki czemu złożone idee filozoficzne są zrozumiałe. Przedstawia różnorodne punkty widzenia i zachęca czytelników do głębokiego zastanowienia się nad postmodernizmem. Treść jest wciągająca i może inspirować do dalszych filozoficznych poszukiwań, dzięki czemu jest satysfakcjonująca dla czytelników, nawet tych bez rozległego doświadczenia w filozofii.

Niektórzy czytelnicy uważają, że dyskusja na temat terminologii postmodernizmu jest myląca, szczególnie wprowadzenie terminów takich jak „hipermodernizm”, które mogą nie zyskać powszechnej akceptacji. Ponadto pojawiają się krytyki dotyczące adekwatności reprezentowanych poglądów na temat znaczących postaci, takich jak Fukuyama, sugerując, że jego stanowiska mogą nie w pełni wspierać jego intelektualne twierdzenia.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Postmodernism Rightly Understood: The Return to Realism in American Thought

Zawartość książki:

Postmodernism Rightly Understood to dramatyczny powrót do realizmu - poetycka próba osiągnięcia prawdziwego zrozumienia możliwości i ograniczeń postmodernistycznej sytuacji.

Wybitny teoretyk polityki Peter Augustine Lawler zastanawia się nad wadami myśli postmodernistycznej, daremnością pragmatyzmu i duchową pustką egzystencjalizmu. Lawler bada postmodernizm, interpretując pisma pięciu szanowanych i najlepiej sprzedających się amerykańskich autorów - Francisa Fukuyamy, Richarda Rorty'ego, Allana Blooma, Walkera Percy'ego i Christophera Lascha.

Lawler wyjaśnia, dlaczego alternatywy dostępne w naszych czasach to albo „bezduszna uprzejmość”, którą Fukuyama, Rorty i Bloom opisali jako wynik współczesnego sukcesu, albo postmodernistyczna moralna odpowiedzialność, która towarzyszy miłości w ruinach, jak wyartykułowali Percy i Lasch. Jest to świeże i przekonujące spojrzenie na kryzys ludzkiej duszy i intelektu, któremu towarzyszy początek ponowoczesności.